იმედები .
დამსხვრეული იმედები .
გახვრეტილი . განადგურებული .
გატეხილი იმედები.
ღამით არ ძინავთ გაფრენისთვის მზადმყოფნაში მყოფ ადამიანებს . ტაბუდადებული ადამიანებისგან განსხვავებით . ჰოდა , არც მე მძინებია . განთიადს ისევ მარტო ვხვდები . ცა ვარდისფერი ღრუბლებითაა მოფენილი . თუმცა ეს ფერი არ არის ნამდვილი . მე კი ნამდვილი , რეალური , მგრძნობიარე ადამიანები მიყვარს .
დილით წვიმდა . მეც არეული ნაბიჯებით მივუყვებოდი სველ , ცივ , ქარიან ქუჩებს . ყურებს მოლკოს ხმა ავსებდა და სულ არ მაინტერესებდა რამდენად შორს უნდა ყოფილიყო ადამიანი , რომ მონატრების გაყინული ხელები მეგრძნო ზურგზე , კეფაზე , ყელზე .
იმედები .
არაფრის მომცემი იმედები
და
პირობები .
მე - ადამიანი .
სიცივე ერთადერთია , რომელიც ბოლომდე მაგრძნობინებს , რომ ცოცხალი ვარ . რომ ჯერ კიდევ ვსუნთქავ . საღამომდე მეძინა .
- რომ გაიღვიძებ , გაიღიმე და იცოდე , რომ საუკეთესო ხარ . ნამდვილი .
საღამოთიც წვიმდა . ფეხები უკვე დამოუკიდებლად დაეხეტებოდნენ დატკეპნილ გზებზე . თავიდან ვფიქრობდი , რომ ძალიან მარტივად გავუვლიდი და არაფერს ვეტყოდი . შემდეგ კი ისევ უკან დავბრუნდი და წინ დავუდექი .
- თავის არიდების მიზნით არ არის აუცილებელი წიგნში ჩაიხედო ჩემი დანახვისთანავე და ისეთი სახე მიიღო , თითქოს მართლა გაინტერესებდეს რა წერია ფურცლებზე , რომლებსაც არასდროს გადაშლიდი .
- დიდი ხანი უნდა იარო ასე ?
- არ ვაპირებ ბოდიშის მოხდას იმისთვის , რომ პატარა ბავშვივით გამებუტე . არ ვაპირებ ბაღის ასაკში დაბრუნებას და შენს შემორიგებას .
- ოდესმე დააპირებ .
- ადამიანების მარტივად გაშვება დიდი ხნის წინ ვისწავლე და არ ვაპირებ არავის კბილებით დაჭერას. ჰოდა , არ აქვს მნიშვნელობა რამდენი წლის ურთიერთობას ვანგრევ . კომპრომისებზე ორივე მხარე უნდა მიდიოდეს .
ჩემი გაბედულობით აღფრთოვანებული გზას ვაგრძელებ და არც კი ვიცი სად ღირს წასვლა.
ყურის კედლებს მოლკოს ხმა ანგრევს და მაინც იმედები. არაფრის მომცემი , განადგურებული იმედები ...