მე არ ვარ პოეტი... არც მხატვარი. და არც რაიმე განსაკუტრებული ნიჭის პატრონი რომ ჩემი ამჟამინდელი გრძნობები ჩემივე ნიჭის საშვალებით გადმოვცე, ოთახში...ფიქრების გარემოცვაში მარტოდ დარჩენილი ვცდილობ ჩემი დარდი კალმის დახმარებით ფურცლებზე გადმოვიტანო, 17 წლის მანძილზე არასოდეს ვყოფილვარ ისეთი ცარიელი როგორიც ეხლა და უკვე გასულ წინა დღეებში' ამ ბოლო დროს რაღაც გრძნობა მსტუმრობს,ეს არც სიყვარულია და არც მონატრება ეს რაღაც ახალია. ჩემთვის ჯერ უცნობი მაგრამ ადვილად შესაჩვევი გრძნობა . გრძნობა რომელიც გულში ღრმად შეიჭრა სამარე გაიღხარა და შიგ დაიმარხა, ეს რაღაც ცუდია...ცუდია რადგან გულში ტკივილს ვგრძნობ,თუმცა მან ხომ მე რეალური ცხოვრება დამანახა. ცხოვრება თავისი დაუწერელი კანონებით ვხედავ დიახ მე ამყველაფერს ვხედავ,ვხედავ ყოველგვარი შელამაზების გარეშე, არ შეიძლება ის რაც საოცარი და ზღაპრულია დიდხანს გაგრძელდეს რადგან ყველაფერი საუკეთესო ხომ მალევე მთავრდება, ერთს მივხვდი ყველაფერი წუთიერია და არაფერი გრძელდება უსასრულოდ, ყოველივე ამან ჩემში რადიკალური ცვლილება მოახდინა . აღარ ვარ ის მეოცნებე გოგო რომელიც ძილისწინ ცრემლებად იღვრება აღარც ის სუსტი არსება ვარ რომელიც გამუდმებიდ ბრაზობდა ცხოვრებაზე. დღეს მე სულ სხვა ვარ... გაცილებით ძლიერი ვიდრე წლების წინ დიახ, ვთვლი რომ ძლიერი ვარ რადგან შემიძლია ნებისმიერი ცხოვრებისეული დაბრკოლება მარტო გადავლახო, ეს უცხო გრძნობა რომ არა ჩემში ის არ ვიქნებოდი ვინც დეს ვარ, თითქოსდა ვიღაცამ ჩემში ყველა ის ადამიანური გრძნობები ამოშალა რითაც ცოცხლობს ყოველი ჩვენგანი აღარ მაქვს გრძნობები და განცდები ყველაფერი ერღიანად გაიყინა... ეს კარგია იქნებ აწი აღარ ვიგრძნო იმედგაცრუება და ის ტკივილა რომელსაც აქაამდე გულით ვატარებდი, ადამიანი რომელსაც ნაპერწკლების შეგროვება ერთ დიდ ცეცხლად ქცევა და გაყინული ჩემი გულის გათბობა შეეძლო არის ის პიროვნება რომელსაც ხშირად ვხედავდი ჩემს ოცნებებში სიზმრებსა თუ ფიქრებში მაგრამ ვაი რომ არც მას ეძლევა ამის საშვალება განა მას არ უნდა? მაგრამ ჩვენ ბედისწერამ დაგვაშორა არ მოგვცა უფლება ერთად ყოფნისა გამოდის სამუდამოდ მომიწევს ჩემთვის უცნობი გრძნობის გულით ტარება ვინ იცის იქნებ წლების შემდეგ კარგად გავუგოთ ერთმანეთს იქნებ მის გარეშე ვეღარც კი გავძლო ...ოთახში მარტოდ დარჩენილი ფიქრების გარემოცვაში. მაგიდაზე ლარნაკში წითელი შეფერილობის ლამაზად ჩაწყოფილი ქრიზანთემები სიჩუმე(დროთადრო ჩემი საყვარელი მუსიკა არღვევს) სიბნელე რომელსაც მხოლოდ სარკმლიდან შემოჭრილი რამდენიმე სხივი მინათებს , ნიავი(რომელიც ჩუმად შემოჰყოლია სხივებს და შეუჩერებლად არხევს ფარდას) და ის ზემოდ ხსენებული ჩემთვის ახლად შეძენილი გრძნობა ყველაფერი ეს ნოსტალგიურ განწყობაზე მაყენებს ამოტომაც დავწერე ყოველივე ესსს... ისევ მარტო ოთახში, ისევ არაფრის მომტანი ფიქრები , ისევ სიმარტოვე სუფევს ირგვლივ...