ნოემბრის ათი იყო.
ისევ ხუთშაბათი, ისევ წვიმიანი დღე. თითქოს არაფერი შეცვლილა. უბრალოდ ახლა ჩვენ აღარ არის, ახლა მე ვარ...
მე, კედებისა და ჯინსების ნაცვლად, ქუსლების ბაკუნით და კაბის ფღიალით-მივუახლოვდი მანქანას.
ციოდა, მაგრამ მე არ მციოდა.
ისევ ის გზა.
ჩვენი მუსიკა.
წვიმა.
მენატრები.
არაფერი შეცვლილა. ჩემში, ისევ შენი სახელი ქვია ყველაფერს.
როგორც იქნა მივაღწიე,ესაც ჩვენი ქოხი.
ყველაფერი ისვ ისეა! ბუხარი, შენი სავარძელი, წიგნები, სარკე.
მოიცა, აი, ახლა შევავლე ჩემ თავს თვალი, იმ ძველ სარკეში.
ჩემ თვალებში აშკარად დაგინახე და ისევ მომენატრე.
შენ სავარძელში ვჯდები, პლედში გახვეული და მოგონებების მორევში ვეშვები.
შენი თავი ღმერთმა წამართვა.
ნაცრისფერი ცხოვრების ნაწილი გამხადე, მაგრამ შენზე მოგონებები მაფერადებენ. აქაც ეგოისტურად მოიქეცი.
დავრჩით მე, ჩვენი მუსიკა, ნოემბერი და მოგონებები.

------------------------------------------------------------
გამარჯობათ ბავშვებო. საშინელ ხასიათზე ვარ, საშინელზე ...