არასდროს მყვარებია მშვიდი წვიმა,ყოველთვის თავსხმას ვარჩევდი.
არასდროს მომისმენია მუსიკა დაბალ ხმაზე,მელოდია მუდამ სხვების ყურამდე აღწევდა.
არასდროს მყვარებია მშვიდად,მუდამ სიგიჟეს აღწევდა გრძნობა.
არასდროს გავჩუმებულვარ,მუდამ ვამბობდი იმას რასაც განვიცდიდი,მერე რა,თუ ამის გამო ბევრჯერ წავაგე.
მონატრება თუ ჭკუიდან მშლიდა,უბრალოდ ვყვიროდი, რომ მომენატრა.
ტირილი თუ მინდოდა ვტიროდი,სანამ არ დავიღლებოდი.თავი არასდროს მინუგეშებია.(თანდათან იმასაც შემაჩვიეს რომ,ცრელები თმებით უნდა მომეწმინდა და არა ცხვირსახოცით)
ჩემს უაზრობებსაც მუდამ ბოლომდე მივდევდი.
ერთ მდინარეში ორჯერაც შევსულვარ,მერე რა,თუ შედეგი ნაპირზე გარიყვაა.
თუ დამილევია,რათქმაუნდა ორი ჭიქა არასდროს.
საჩუქარი თუ მიყიდია,ბოლო კაპიკამდე დავხარჯულვარ,ჩემთვის არაფერი მომიტოვებია.
არასდროს წამოვსულვარ შუა სუფრიდან.
არასდროს მითქვამს ,,ჩემი ცრემლები სხვის თამაშში ფსონად არ ღირსთქო” მერე რაა, თუ ამ ცრემლებიდან ტკივილის მეტი არაფერი შემრჩა. არასდროს გამიცინია მოკრძალებულად და ნაზად(ისე როგორც ,,კარგად აღზრდილ გოგოებს” ჩვევიათ) ყოველთვის იმდენს ვიცინოდი რაც გულიდან მოდიოდა.
არასდროს ამირიდებია თავი კამათისთვის,ყოველთვის ბოლო სიტყვა მე მეკუთვნოდა.
და სულ ასე….მუდამ…ყოველთვის ბოლომდე ვიხარჯებოდი.
ამ ცხოვრებასთან ტანგოს ვცეკვავდი და არა ვალსს,ყველა მოძრაობაა იმპროვიზაცია იყო.არასდროს მყვარება ვალსი,წინასწარ გათვლილი რიტმი და სინაზე.
მთვრალი იყო მუდამ ჩემი ტანგო,ცოტა არარეალური და ცოტაც სევდიანი.
ტანგო…..!
ტანგო……! ტანგო ეცეკვეთ ამ ცხოვრებას …
ვალსს რითმი და ემოცია აკლია…….