მე გაპატიებ ყველაფერს.
მაგრამ შენ არაფერ შუაში არ ხარ.
დანაშაული ნულის ტოლია.
და სიყვარული უდრის მარტოობას.
მე საერთოდ არ მაქვს
შენზე მოგონებები… ..


ისინი მიდიან.
აუცილებლად ჩაალაგებენ თავიანთ ნივთებს,ურცხვად გააღებენ კარს,და უკანმოუხედავად წავლენ.
ისინი მიდიან,
და არამარტო სახლიდან,ჩვენი ცხოვრებიდანაც.
მათი სურნელი,რომელიც ტანსაცმელზე და თმებზე,
საწოლში,და ოთახებში ტრიალებს,ყოველ დღე
გაღვიძების თუ დაძინებისთანავე მოგვგვრის ცრემლებს.
ისინი მიდიან.
ამაყად,უგრძნობად,ზედმეტი კითხვების გარეშე.
ოთახებში დარჩენილი მათი ნივთები,ყოველ დანახვაზე გვიახლებენ ტკივილებს.
ისინი მიდიან ჩვენი ცხოვრებიდან.
ისინი მიდიან საჭირო დროს,
საჭირო ადგილიდან.
ისინი მიდიან მაშინაც კი როცა მათი თითოეული სიტყვა ჰაერივით გვჭირდება.
ისინი მიდიან როცა ყველაზე მეტად არიან საჭირო.
ისინი მიდიან.
უკანმოუხედავად,ყველაფრის გარეშე,
დამშვიდობების გარეშე.
უბრალოდ მიდიან.



ვიხედები, გარშემო და
ვერავის ვხედავ შენს გარდა.
ათასგვარი კითხვების ფონზე
ჩემივე თავთან,
რას უნდა ნიშნავდეს ეს?
დაუსრულებელი დუმილი.
რა უნდა იყოს ბედნიერება?
შენი მარადიული არსებობა
ჩემს ხელებში.
ამ ჩაკეტილ სივრცეში
მე მესმის შენი ხმა.
არ ვიცი საიდან,
არ ვიცი როგორ.



არსებობენ ადამაინები,
რომელთაც
თვალების გახელა არ სჭირდებათ,
რომ
დაგინახონ.

ვისთვისაც
არ არსებობს,
მანძილი შენამდე,
ვინც
არაფერი იცის შენზე,
მაგრამ
გრძნობს
რომ
ხარ,
თავისიანად გთვლის.

ვინც
არ ელოდება შენგან სასწაულს,
ვინც
თვითონ სასწაულია შენთვის.

არსებობენ ადამიანები,
ვისაც
შენი არსებობა უფრალოდ უხარიათ.




ვინ იცის, თვითმკვლელობისას, დროის იმ თითქმის არარსებულ მონაკვეთში, რომელიც რევოლვერის სასხლეტის დაშვებასა და ცნობის წართმევას შორისაა, კაცს საშინელი, ყოვლისდამთრგუნველი სურვილით უნდება სასიკვდილოდ აშვებული ტყვიის უკან დაბრუნება და ტყვია კი არ კლავს, არამედ იმის განცდა, რომ ეს სურვილი ამაოა და აღარაფრის უკან დაბრუნება აღარ შეიძლება.
სანამ განზრახვა მხოლოდ განზრახვაა, ყველაფერი იოლია. განზრახვის ნამდვილი ძალა და მნიშვნელობა მაშინ გამოჩნდება, როცა იგი ფაქტად იქცევა.



მეღიმება ხოლმე,
რომ მეკითხები,
რა ხდება ახალი და კარგიო.

არ ვიცი,
ამ დროს რა გიპასუხო,
როცა ყველაზე ახალი და კარგი შენ ხარ…

მაგრამ,
არ ხდები.



წარმოიდგინე,რომ სიცოცხლის ზღაპრის კიდეზე დგახარ მილიარდობით წლის წინ, როცა ყოველივე შეიქმნა, და შეგიძლია ამოირჩიო – დაიბადო თუ არა ამ პლანეტაზე ერთ რომელიღაც მომენტში. არ იცი, როდის გაჩნდები, რამდენხანს იცოცხლებ,მაგრამ,ნებისმიერ შემთხვევაში, სიცოცხლე დიდხანს არ გასტანს, მხოლოდ ის იცი, რომ თუკი გადაწყვეტ ამქვეყნად მოსვლას რომელიღაც წამს, მაშინ მეორე წამს ყველაფერთან დამშვიდობება და აქედან წასვლაც მოგიწევს. ჰოდა, რას აირჩევდი, რაღაც აღმატებული ძალით მონიჭებული არჩევანის უფლება რომ გქონოდა: საერთოდ არმოსვლას თუ მაინც მოსვლას და გარკვეული ხანგრძლივობის სიცოცხლეს?



“ადრე მეგონა, რომ ყველას ვუყვარდი.
მერე მინდოდა, რომ ყველას ვყვარებოდი.
ახლა მინდა, რომ თავი დამანებონ“.



ისეთი ადამიანებიც მინახავს,
ერთი ჩახუტებითა და შეხებით რომ შეუძლიათ ყველა ტკივილი დაგავიწყონ.
ეხები, და თითქოს სახლში ხარ.

არც მეტი, არც ნაკლები - შეგიყვარდა.



რაღაც, ვიღაც.
აუცილებლად გბეზრდება..
გაუშვი,
ნუ აღიარებ,
ნუ გამოუტყდები
და იმშვიდე თავი ათასი მიზეზით,
მაგრამ,
გბეზრდება,
უბრალოდ ასეა..



ათიდან ცხრას ფეხებზე ჰკიდიხარ და ის დარჩენილი ერთი - თვითონ ხარ. მიხედე საკუთარ თავს.

შენ თვითონაც რომ ყელში გაქვს საკუთარი თავი გაჩხერილი, ეგ არის ცუდი, თორემ ცხრა რომ ცხრაზე გამრავლდეს, მაინც გადარჩები, თუ თვითონ არ დაუშვებ ხელებს.