სარკაზმი.
როგორ მიყვარს ეს სიტყვა.
სარკაზმი,ცინიზმი,ირონია.
ბავშვობიდანვე მახასიათებდა.ვიცი კარგი არაა,მაგრამ მე ყოველთვის ვერთობოდი.დაჩაგრული ბავშვების ტირილი სასიამოვნო იყო.თან ჩემს გამო ტიროდნენ,გესმით?! ჩემს გამო ტიროდნენ....
სხავათაშორის არა მარტო ბავშვობაში,ახლაც ასე ვარ.


სკოლიდან წამოსვლის დროს ხშირად მხვდება ხოლმე ბიჭების “სასტავი”. აბირჟავებენ ხოლმე,ძალით ბაბნიკე. ღმერთო,როგორ ვერ ვიტან მათ.ზოგადად არცერთი არ მეხატება გულზე მაგრამ,ისინი…
ერთ დღეს მეც ავღმოჩნდი მათი “მსხევრპლი”,ალბათ ცხელი ზაფხულის და მოკლე შორტების ბრალი იყო. აქამდე დიდ ყურადღებას არ იჩენდნენ ჩემს მიმართ მაგრამ დღეს...ეჰ ეს მოკლე კაბები,შორტები და “ჰორმონები” რამდენს შვება.
-გოგონი.
ვაიმე როგორ ვერ ვიტან ამ სიტყვას,მეზიზღება.რატომღაც მიმართვის ყველაზე უხეში ფორმა მგონია.
-ხდება რამე?
-გრძელი შორტი გაცვია,არ გიხდება.
-საინტერესო მოსაზრებაა,მაგრამ არ მაინტერესებს თქვენი აზრი.
-გამახინჯებს.
-თქვენ საუბრობთ სიმახინჯეზე?!თქვენნაირი სახე რომ მქონდეს მშობლებს სასამართლოში ვუჩივლებდი. (სულ მინდოდა ამ ფრაზის გამოყენება)
თურმე უკან ვიღაცები მოდიოდნენ,სიცილი აუტყდათ და “შემაქეს” : “საღოლ”, “ვაიმე ეს რა გოგო ყოფილა”...
თუმცა არც მათი აზრი მაინტერესებდა დიდად,შევტრიალდი ძალით გავიღიმე და გზა განვაგრძე.
გამომეკიდნენ.
-და შენ იცი ჩვენ ვინ ვართ?
-კი,რამოდენიმე მახინჯი ბირჟავიკები,რომლებმაც გოგოს პატივისცემა არ იციან.
-ეე შეხედე ამას,რამდენს ბედავს. - უთხრა ერთმა მახინჯმა მეორეს.
ამ დროს მეგონა რომ თეთრ ცხენზე ამხედრებულიპრინცი გამოჩნდებოდა და “დავიშლებოდით”,მაგრამ შენც არ მომიკვდე…
თავი ავარიდე და ჩქარი ნაბიჯებით ავტობუსს დავეწიე.

უბანში მშვიდობით ჩავედი.
იქვე სკეიდპარკში ბიჭები იდგნენ და ცდილობდნენ ეცეკვათ.
ღმერთო ამათ მართლა გონიათ,რომ ცეკვავენ? თან ისეთი თავდაჯერებულები და ამაყები არიან…
ისედაც აღრენილი ვიყავი და შარს ვეძებდი. ჩუმად ვთქვი:
“ნუ ღელავთ,ბევრ სხვა ადამიანსაც არ აქვს ნიჭი”.
ვერ შევამჩნიე რომ ჩემს გვერდით ერთი ბიჭი იდგა,ისიც მათ “სასტავში” იყო. ცოტაარიყოს გამიტყდა,მხოლოდ იმიტომ რომ ის ბიჭი სიმპატიური იყო. ზოგადად არ მეშინია იმისი თუ ვის როგორი შთაბეჭდილება რჩება ჩემზე,დიდად არც მაინტერესებს,მაგრამ ეს ბიჭი...საოცრება იყო,რა თქმა უნდა ცოტათი შემრცხვა. როცა ჩემი სიტყვები მან გაიგო გაეცინა.
-ჰო რას ვიზამთ,ყველა ნიჭიერი ხო ვერ დაიბადება.
-უკაცრავად,წამომცდა.
-არაუშავს,ხშირად ხდება ხოლმე…
-და არ გიცდიათ გამოსწორება? - გავპირდაპირდი.
-არაფერი გამოდის,არ შეგვიძლია.
-მგონი ჯობია რომ თავი გაანებოთ.
ბიჭი გაშტერებული მიყურებდა,ვინაა საიდან მოვიდაო ფიქრობდა ალბათ. ჩემს თავს ამდენის უფლება იმიტომ მივეცი რომ აღარ მომწონდა. კიდევ ერთხელ დავრწმუნდი რომ ადამიანი გარეგნოთ არ უნდა შეაფასო.


მოკლედ ყოველი დღე ერთმანეთს გავს, სუიციდზე აღარ ვფიქრობ,რადგან ყოველთვის მახსენდება ეს სიტყვები: “დიდი ხნის წინ მოვიკლავდი თავს,მაგრამ არ მინდა მკვლელი გავხდე,თანაც ისეთი უდანაშაულო ადამიანის,როგორიც მე ვარ.ძნელია ჩემნაირი კაცის სისხლი და ცოდვა ედოს კაცს კისერზე.ხანდახან იმას ვფიქრობ,ასეთ ნაძირალაზე როგორ გავისვარო ხელი-მეთქი”.