გარშემო ხალხია და მთვარისაგან მიტოვებული ღამეა. მე თავს კვლავინდებურად მარტო ვგრძნობ, ვით ამ მახინჯ ცაზე ყველაზე ნაკლებად მოკაშკაშე ვარსკვლავი. მხოლოდ და მხოლოდ ამ ტრაგედიას თუ ძალუძს მაგრძნობინოს ხელოვნებისადმი სიყვარული, მაგრამ ვწუხვარ... ვწუხვარ–მეთქი. ვწუხვარ და ვწუხვარ, როგორც ყველა ზეციური არსებისგან მიტოვებული სერაფიმი. მაწუხებს არსებობა და მტოვებს ღმერთი, ქრისტე, – ჩემი ერთადერთი მეგობარი. ხოდა, თუ არ არსებობს ის ჩემზე ძლიერი არსება, – რომელიც მანუგეშებს მაშინ, როცა სიგიჟეს მივებარები – მაინც შევევედრები, რომ იარსებოს და მომივლინოს აღსასრული. აღარ შემიძლია ქრისტესავით ტანჯვა და ვგონებ, მეც შენი შვილი ვარ. მიდი! მიდი! ახლავე დაწერე ჩემი დასასრული! ახლავე აამაღლე ტალღა, რომელიც გადაგვივლის ჩვენ ყველას და მე შევძრწუნდები. შენ, ღმერთო, ალბათ არ იცი, რომ ადამიანისთვის არ არსებობა შვებაა. რატომ გვტანჯავ, რატომ?! ან, იქნებ ჩემშია პრობლემა? იქნებ მე შევიშალე, – შენი შვილი, – ღმერთო?! იქნებ მე ვარ... მაგრამ, მაინც, რა მკლავს, რა არ მასვენებს, რა მაწამებს?... არ ვიცი რომელი ხარ ჩემს თავს ზემოთ, კრიშნა, ბუდა, ქრისტე თუ ზევსი, მაგრამ ვინც არ უნდა იყო, გეუბნები, რომ შენი ქმნილებები კვდებიან... ოღონდ არა იმ სიკვდილით, რომელიც შენ შექმენი. ეს სიკვდილი, – ალბათ შენ არ იცი, – სულ სხვაგვარია, ღმერთო. ჩვენ აქ... მე აქ ვლპები. გარდავიცვალე, ხოლო ფერი არ მიცვლია... მიწაზე ვკვდები, სადღაც ზღვისპირას.
აქ ხალხია, ასეულობით და ათასეულობით, მაგრამ მე მაინც მარტოსულ დილეტანტ ხელოვანად ვრჩები, რომლის ყოველი დღის ბოლო, დამთრგუნველი სიკვდილია, მაგრამ, ღმერთმა დამწყევლოს, აი, მესმის ზღვის ლაპარაკი. ხო... ხო, ზღვაც მწუხარეა და ეს ჭეშმარიტება ჭეშმარიტება იმიტომაა, რომ მე ვარ მწუხარე. მწუხარე ვარ და მე მენატრება „რექუიემი“. მე მენატრება ბავშვობა. მე მენატრება ჯამრთელი ფსიქიკა. მე მენატრება... ყველაფერი მენატრება. ყველაფერი: სიგარეტის კვამლით გავსებული ოთახი და შორეული ხმების მოსმენა, გზააბნეულად ხეტიალი თბილისის ქუჩებში და მთვარე, რომელზეც მწუხარების გამომხატველი სახე იხატება, ის ძველი მელანქოლიაც მენატრება და ვარსკვლავთა ცვენა, სიყვარული და ბავშვური სიძულვილი. ხო, სიყვარული მომენატრა, რომეოსა და ჯულიეტასეული სიყვარული, რომელიც მზეს მზედ წარგიდგენს და არა იმ გავარვარებულ ბურთად, რომელსაც კაცობრიობის ამოწყვეტა ნებისმიერ წამს შეუძლია. ცა მენატრება, ამოუცნობი მფრინავი ობიექტებით დაგაჭედილი ცა. და ბოლოს, მენატრება ყველა ჩემი ჰალუცინაცია, ანუ შიზოფრენიის მეორე ფაზა. ო, ღმერთო, შენც მენატრები ქრისტეს სახელით რომ მელაპარაკებოდი ხოლმე უსაშველო ღამეებს, რამეთუ მე, ყოველთვის ყველაზე სუსტი ვიყავი, მაგრამ ახლა, მიმატოვე. გესმის?! ახლა აღარ მესაუბრები და ამის მიზეზი შიზოფრენიიდან მძიმე სულიერ დეპრესიაში გადასვლაა. აღარავის ძალუძს მანუგეშოს. ეს გაუსაძლისი გრძნობები კი არ მინდობენ და კვლავინდებურად მიტევენ. ხოდა, ვედრება თუ არ შველის, გიბრძანებ, გამოჩნდი და დამანახე შენი სახე! გამოჩნდი და მანუგეშე შენი მშვიდი ხმით. გამოჩნდი და ხელი მხარზე დამადე, მითხარი, რომ მიშველი. მითხარი, რომ წამიყვან სხვა პლანეტაზე, სადაც ჩემი სული დამშვიდდება, სადაც ჩამოვჯდებით სადმე ტყეში, საიდანაც არავითარ შემთხვევაში გამოჩნდება ირმის ნახტომი და მერე, ვისაუბრებთ. თითქოსდა გრგძნობ, მაგრამ მე ეს არ მშველის. და მაშინებს ფიქრი, რომ გამოჩნდეს ექიმი და მთხოვოს ახსნა იმისა, რაც მე მტანჯავს... დუმილი. რა ლამაზია დუმილი. რა ლამაზია ზღვა. რა ლამაზია ჩემი ოცნებები. რა ლამაზია ეს ჩემებური დათრგუნვა. რა ლამაზია... ხო, რა ლამაზია. რა ლამაზი ხარ შენ და რა ლამაზია ჩემი ეს ფსიქიკა. რა ლამაზები ხართ, ღმერთო ჩემო. ყველანი, ყველანი ლამაზები ხართ, შენც, ეს მუსიკაც. ღმერთო ჩემო, ღმერთო ჩემო, ღმერთო ჩემო, ღმერთო ჩემო, შემიბრალე, მე, გაგიჟებული. ღმერთო ჩემო, ღმერთო ჩემო, – როგორც ქრისტემ თქვა, – რატომ, რატომ, რატომ, რატომ, რატომ, რატომ, რატომ, რატომ, რატომ მიმატოვე მე?!
და ბოლოს, როცა ამ ფურცელს ვაწმენდ ჩემ მწუხარებას, ისევ სიშორიდან მიხმობს ზღვა, რომ მივიდე მასთან და სამუდამოდ დავემგზავრო მღელვარე ტალღებს. პატარა ბავშვივით მეშინია ამ ყველაფრის. პატარა ბავშვივით ველი გათენებას იმ იმედით, რომ ყველაფერი გადაივლის. მჯერა, რომელიღაცა დღეს, რომელიღაცა ცის ქვეშ, გამოიდარებს და ქარი წაიღებს ყველაფერ ცუდს. მაგრამ, თქვენ იმდენად შორს ხართ ჩემგან, რომ არათუ არ გესმით ჩემი, არამედ ვერც კი მხედავთ. ხოდა, გამოიდარებს, ქარი ამოვარდება, წამართმევს უმიზეზოდ დატანჯულ ალტერ ეგოს და გამოიდარებს.
მთვარისაგან მიტოვებული ღამეა, ვზივარ ზღვასთან ახლოს და ველი გათენებას.