გოტფრიდ ლენც, თქვენთან წერილია...



გამარჯობა გოტფრიდ ლენც! მე ახლა წერილს გწერ, ალბათ გამარჯობის მაგივრად რევერანსი რომ გამეკეთებინა უფრო მოგეწონებოდა, ვიდრე ეს ერთი სიტყვა, რომელიც დასაწყისში შენთვის გავიმეტე! ამ წერილთან ერთად სიამოვნებით გამოგიგზვანიდი წითელ ვარდებს, რომელიც რომანტიკულობის სურნელითაა დაჯილდოვებული! დიახ, რომანტიკულობის, რომლითაც შენ მდიდარი იყავი! ეს შეგრძნება სხეულში გქონდა, ვულკანივით ამოფრქვეული და შემდეგ ფერფლივით ყველგან გაფანტული. შენი გული ფეთქავდა სიცოცხლის ხალისით და იმით, რომ რაც შეიძლება მეტი სიყვარული, სიკეთე და ერთგულება გეფრქვია ჰერში და ყველა ეს გრძნობა, ჩვენ ადამიანებს სუნამოსავით შეგვესხურა. გვესუნთქა და შემდეგ შენსავით გაგვენაწილებინა ეს ფერადი ქაოსი სხვებისთვის, ვისაც ეს გრძნობები აკლდა! შენ ფერადი გქონდა სული, ყველა იმ დადებითი თვისებით, როგორიცაა სიკეთე და საერთოდ სილამაზე, რომელსაც ეს ორი სიტყვა მოიცავს სამყაროს შესანიშნავობას, მაგრამ თითქოს, ჩემი გადმოსახედიდან ცხოვრება გქონდა შავ-თეთრი, თუმცა შენი ერთი თვალი გეხმარებოდა იმაში რომ ეს ყველაფერი მუქ ფერებად არ შეგეცნო, ხოლო მეორე თვალი, ამ ყველაფერს რეალურად განახებდა, ზოგჯერ გაზვიადებულადაც... შენი თვალები შენი სულის ნაწილი იყვნენ, რომელიც შენ შინაგან მხარეს ირეკლავდნენ! შეიძლება, ამ ნაცრიფერმა ფერმა მოგაპოვინა იუმორი, რომლის მეშვეობითაც ყველაზე ხუმარა ადამიანად შეგიცანი.
გოტფრიდ ლენც, შენ ,,სამი მეგობარს“ შორის ერთ-ერთი კარგი მეგობარი იყავი. შეხვიდოდით ,,ინტერნაციონალში“ და მოითხოვდით ,,რომს“. თითქოს ეს სასმელი გაერთიანებდათ, მაგრამ არა... ,,რომის“ იქით იყო, სხვა ყვავილის სურნელება, იმ ყვავილის, რომლის თითო ფურცელი ყველას გეკუთვნოდათ.
რობი, ლენცი, ოტო და პატი...
ალბათ, ახლაც სიამოვნებით ჩაჯდებოდი ,,კარლში“ და წახვიდოდი იქ, სადაც შენი მეგობრები წაგიყვანდნენ ან უბრალოდ გაისერნებდით, ჩასწევდი ავტომობილის ფანჯარას და სახეს სიოს შეუშვერდი. ეს სიო იყო, შენი დამხმარე, სიო, რომელიც გაფანტავდა შენი სახიდან მწუხარებას და ამ უკანასკნელს აძლევდი საშუალებას რომ შენ მეგობრებს ღიმილიანი სახით დამახსოვრებოდი, რომლის საიდუმლოებას შენი მეგობრები ამოიკითხავდნენ.
გახსოვს ის დღე? მკითხავმა რომ გითხრა ასი წელი იცოცხლებო? გეგონა, კიდევ დიდხანს იცოცხლებდი? ბედნიერი წამები იყო? არა, არა, არა! იმ მკითხავისგან რომ წამოხვედი, ალბათ შენი ჩვეული ღიმილი გქონდა, ქოჩორი ისევ ისე, როგორც უწინ და ისეთი წამები, რომელიც აღარ განმეორდებოდა! ტყვია მოგხვდა, სიკვდილმა გამოიჩინა შენს თვალებში, მთელი სხეული მოიცვა, ხელებში ტალღისებურად დაგიარა შავმა წერტილებამ, იმრავლეს, ააღწიეს ამ უკანასკნელმა გულამდე, გულიდან ზევით და დაეცი ძირს, რომელი ადგილიც, დღემდე ინახავს საიდუმლოდ შენ იმ დროინდელ გრძნობებს, თანამონაწილე გახადე! კვალი დატოვე იმ ადგილას, კვალი დატოვე ,,ინტერნაციონალში“, კვალი დატოვე შენს მეგობრებთან, კვალი დატოვე იმ ადამიანებში, რომლებიც გიცნობდნენ, კვალი დატოვე ჩემში... რაღაც მომაწვა, გამეჩხირა, ამოვხეთქე შენი სევდა და ტკივილი, ცრემლებმა იწყეს დენა, მლაშე სითხემ სახე დამისველა და კვალი დატოვეს ჩემს ყოველ ადგილას!
გოტფრიდ ლენც შენ გეხერხება კვალის დატოვება! კვალი, რომელიც არ იშლება ან თუ მოხდა და წაიშალა, მაინც დარჩება ნაიარევი, რომელიც შენ დაუტოვე ყველას, ვინც გიცნობდა და ვისთვისაც ძვირფასი იყავი! ავდგეთ და ,,რომი“ შევსვათ გარდაცვალებულებისთვის, შენც მოგიხსენონ? შენ გოტფრიდ, მაინც ცოცხალი ხარ იმათთვის ვინც გიცნობდა და იცი რა სამყარო ხარ, იცის რა სიფერადე ხარ, იცის რა სიშავე ხარ და იცის რომ ფერებში არეული ადამიანი ხარ! შენ ხარ მდინარე, რომელშიც გადარჩენა შეიძლება ან სულში წვიმა განიცადო! ვერ დაგარქმევ შენ ერთ სახელს, შენ ხარ ორი, ეს რაოდენობა კი შენში, შენ სულში, სხეულში აღვიძებს ყველაფერს, ორი ფოთოლი ხარ, ერთი გაზაფხულის, მეორე კი შემოდგომის! მწვანე, რომელსაც სიმშვენით შეჰყურებ და ყავისფერი, რომელიც სიცივის მომასწავლებელია! სიცივის, რომელიც იგრძენი ამ ქვეყანაში, ბოლო წუთების დროს, სიცივის, რომელიც აგრძნობინე რობერტ ლოკამპს, ოტო კესტერს, მე და სხვა შენს მეგობრებს...
გოტფრიდ ლენც თუ ოდესმე მოვხდები შენს ქვეყანაში, სადაც გიხაროდა და გწყინდა, აუცილებლად შევსვამ ერთ ჭიქა ,,რომს“, იმ სასმელს, რომელსაც ,,სამი მეგობარი“ დარდით თუ ხალისით იღებდა ხელში.