იცი? ძალიან მენატრები ისე ძალიან რომ ვგიჟდები უკვე, იცი? ყოველი წამი, უშენოდ საუკუნეა. ერთხელ უბრალოდ მომწონდი და ახლა ახლა კი უზომოდ მიყვარხარ! ისე ძალიან მიყვარხხარ რომ შეილება გავგიჟდე .მეგობრები მეკითხებიან - რა გაძლებს სტიმულს? ალბათ ის რომ ვიცი მასაც ძალიან ვუყვარვარ და ვენატრები. მაგრამ პრობლემა იმაშია რომ, ორივემ ვიცით ჩვენი ერთად ყოფნა შეუძლებელია. ახლა კი მე, ჩემთვის ვზივარ ჩემს ოთახში, გაყინულ ხელებში კალამი მიჭირავს და ვწერ იმას, რაც მას ვერ ვუთხარი, როვა გამბედაობა არ მეყო, და ვერ ვუთხარი თუ როგორ {მიყვარდ}. ალბათ გაგიკვირდებათ, მააგრამ მან არ, იცის ასე ძალიან, რომ მიყვარს.მისთვის არ მითქვია მან იცოდა რომ მარტო მომწონდა, რატომ არ ვუთხარი?ალბათ იმიტომ რომ მე არ მქონდა იმის უფლება მე მასთან მივსულიყავი დაა მეთქვა-მიყვარხარ აკრძალული სიყვარულის მსხვრეპლი გავხდით ალბათ, გამბედაობა არ მეყო და ხელიც შემიშალეს უაზრო აზრებით გამომიტენეს თავი და ახლა მეკითხებიან- გიყვარ? მე ვუარყოფ აბა რა ვქნა რაღა აზრი აქვს რომ ვთქვა თუ როგორ ძალიან მიყვარს ის? ვიცი ჩემი ბრალიცაა ააასე რომ ხდება თავისდროზე რომ მეთქვა -მიყვარხარ! ასე აღარ დავიტანჯებოდით!
მისით იყო გაჟხენთილი ჩემი არაფერმომცემი დღეები, მან გამიფერადა შავ თეთრი სამყარო, მან მაგრძნობინა რომ ვარსებობ, რომ ვიღაცას ნამდვილად ვუყვარდი.მაგრამ ახლა მე მტკივა მტკივა უშენობა. შენი სიყვარული ვენებში სისხლს კეტავს, აუტანლად მტკენს მაგრამ მაზოხისტურად ეს მსიამოვნებს.ღამე კი ვიტანჯები როცა, შენზე ვფიქრობ როცა წარსულს ვიხსსენებ. მომდის ცრემლი თვალზე მაგრამ ამ ცრემლიტ ვერ ვუშველით სიყვარულს. მაგრამ რა ვქნა როცა ყელში მაქვს გაჩხერილი ცრემლი? და როცა ვცდილობ ის ცრემლი ლოყაზე არ ჩამოგორდეს? აი ღამე კი ცრემლებს ვერ ვიკავებ! და საბნის ქვეშ ვტირი. დილით კი, ვიღვიძებ ცუდ განწყობაზე და დავბოდიალობ ოთახებში მანამ სანამ, არ გამახსენდება ჩემი თავი,რა ვქნა ალბათ ასეთი ბედი გვქონდა მემგონი,დროის დამივიწყებ და სხვას შეხვდები, მაგრამ იცოდე მე შენ, არ დაგივიწყებ! მიყვარხარ! მჭირდები! მაკლიხარ!