ისევ სვამ, არა, მიტია?
გამოხვიდოდი, ალბათ, იმ კატორღიდან, რომელშიც იქნებ საკუთარი ნებით შეყავი თავი ... ან, არც გამოსულხარ. აქვს ამას რამე მნიშვნელობა?! შენი სახლი ისედაც არაფრით განსხვავდება ბნელი საკნისგან.
ან რომელი კატორღა დაგაკლებს რამეს, როცა შენი თავის ყველაზე მკაცრი სასჯელი თვითონვე ხარ.
ახლა რომელიმე მსახური ძალით შემოგაჩეჩებდა ხელში წერილს, რომლის კონვერტზეც ისე ვიხვეწები როგორმე დიმიტრის წააკითხეთ მეთქი, რომ აუცილებლად შევეცოდებოდი ვინმეს და შენამდე მოიტანდა, ვიცი.
გრუშენკა გაგაგცეოდა, ასე მგონია ... ვინ გაუძლებს, აბა, შენს გაუთავებელ თვითგვემას.
გადაიყარე ეგ ჩალისფერი კულულები თვალებიდან და გთხოვ, ბოლომდე ჩაიკითხე.
არ გაგეცინოს.
წამით მოიშორე ეგ ირონია და ზღვისფერი თვალებით დააჩერდი ასოებს, რომელებსაც ასე მონდომებით მხოლოდ იმიტომ ვხაზავ, რომ შენ გწერ.
არა და, ხომ ვიცი, არც აკვირდები. შეიძლება წითელი ღვინოც დაგექცეს ზედ და ფურცელი აქა-იქ ისე გაიცრიცოს, საერთოდ ვერ მიხვდე ვინ ბედავს და წამით გაიძულებს იმ ჭაობიდან თავის ამოყოფას, რომელშიც მთელი ცხოვრებაა იძირები.
ვცდილობ ძალიან მკრთალად ვწერო, სიბნელეში რომ ვერაფერი გაარჩიო, გადასწიო ეგ მელნისფერი ფარდები და აღირსო თავს დღის შუქი, ბოლოს და ბოლოს.
ახირებული გავხდი ამ ბოლო დროს, იცი? რაღაცებს ავიჩემებ ხოლმე და კაცი ვერ გადამათქმევინებს. აი, ახლაც უბრალოდ გადავწყვიტე, რომ შენი ფარდები მელნისფერია. შენი სულის ფერი.
ეს ბოდვა მაპატიე ... ჭიქა ვისკის ბრალია ალბათ, რომლითაც თითქმის ყოველ დილას ვიწყებ.
სინამდვილეში კი, მხოლოდ ის მინდოდა მეთქვა, რომ მართალი აღმოვჩნდი.
ალიოშას ხომ უთხარი ერთხელ, ეშმაკი მუდმივად ებრძვის ღმერთს და ბრძოლის ველი ადამიანთა გულებიაო ...მაგრამ თვითონ ვერასდროს ხვდებოდი რომელი იყო ეშმაკი და რომელი - ღმერთი. არ ვიცი როგორ ახერხებდი, მაგრამ სულ ცდებოდი.
ეს ნიჭი, უნდა ვაღიარო, ნამდვილად გაქვს.
ისეთ სიტუაციებშიც კი შეგიძლია შეცდე, სადაც ეს თითქმის წარმოუდგენელია.
ხომ გეუბნებოდი, შეეშვი-მეთქი მაგ ქალს, მიტია. წადი იქ, საიდანაც ჩამოხვედი და მიჰყევი-მეთქი, შენც ავხორც ცხოვრებას ... ესეც გითხარი.
მაგრამ შენ ერთი ... ერთი ... ახირებული კაცი ხარ და ვერაფერს შეგაგნებინებს ადამიანი.
„უნამუსო“ მინდოდა, რომ დამეწერა და ვერ გავბედე. ხელი ამიკანკალდა. ტკივილმა თითის წვერებიდან დამიარა და კოსმიური ტრაექტორიით გაიარა მთელი სხეული.
შემიყვარდი.
შენ ... ავხორცი, ჯიუტი, იმპულსური, სადღაც შუაში, ღმერთსა და ეშმაკს შორის გაჭედილი, ცოდვილი შემიყვარდი.
მოთმინება და სიმშვიდე მიყვარს მეთქი შენში, მინდა რომ გითხრა .. მაგრამ ამის ნატამალიც არ გაგაჩნია.
ისიც მინდა გითხრა, ყველაფერ კარგში შენ გხედავ მეთქი, მაგრამ ჩემი გონება შენს სახელს ყველაზე მძაფრად მაშინ აღიქვამს, როცა იმას ვაკეთებ, რასაც არ უნდა ვაკეთებდე.
მხოლოდ იმ სიზმრების გამო შემიძლია მიყვარდე, რომლებსაც ხედავ.
ისიც ვიცი როდის შემიყვარდი ..
ზუსტად მაშინ, თვითონაც რომ შეგიყვარდა ვიღაც.
ის აბეზარი ქალი კი არა, სხვა .. თვითონ მიხვდები, ვინც .. იმიტომ, რომ მგონია, წრფელი სიყვარულით მხოლოდ ერთი ადამიანი გიყვარდა ქვეყანაზე . მაშინ მივხვდი, რომ სული შავი კი არა, მელნისფერი გქონდა და აგიჩემე.
იცი, მგონია, რომ ადამიანს თავისი ცოდვები ხდის სრულყოფილს. იდეალურს კი არა, ადამიანურს.
ადამიანურად სრულყოფილს.
ვიცი, სიგიჟეა, რომ არ მანაღვლებს რა ჩაიდინე.
მინდა მჯეროდეს, რომ შენც ჩემი ახირება ხარ.
ოღონდ ათასჯერ უფრო მძაფრი. ისეთი, როგორიც აქამდე არ მქონია. იმდენად მძაფრი ახირება ხარ, რომ მინდა ჩაი გაგიკეთო, ჩემს საყვარელ სავარძელზე დაგაჯინო, ფარდები ჩამოვაფარო და მხოლოდ გიყურო.
რაც შემიყვარდი, მას შემდეგ გადავწყვიტე, რომ სინათლე მეტისმეტია შენთვის. მგონია, რომ მზეზე აბრჭყვიალდები და ყველა შეგიყვარებს.
ასეთი ცოდვილი კი, მხოლოდ მე მიყვარხარ.
ღამ-ღამობით, როცა ასე ძალიან აგიჩემებ ხოლმე, აივანზე ვჯდები და ცას ვუყურებ. ჰო და, გადავწყვიტე, ვარსკვლავებს შორის რომ ბნელი სივრცეა, ის ხარ შენ.
შენს ღრმა სუნთქვასაც ვგრძნობ ხოლმე ძილში და მიხარია, რომ სუნთქავ მაინც. მთვარის შუქზე მინდა, დიდხანს რომ იჯდე, იმიტომ, რომ ვიცი, შენი საკნიდან მთვარე არ ჩანდა. ვისკის კი არა, ფინჯან ჩაის რომ სვამდე, ის მინდა და ღამეში სამ კოლოფ სიგარეტს რომ არ კლავდე, ისიც.
მამა ზოსიმემ შენს ძმას უთხრა ერთხელ, როცა ადამიანები მიხვდებიან, რომ ყველა ყველას წინაშე დამნაშავეა, მაშინ დადგება ქვეყნად სამოთხეო.
შენთან ... შენი წილი სამოთხე უკვე დადგა და რომ დადგა ... მაშინ მეორედ შემიყვარდი.
არეულად გწერ, ესეც ვიცი, მაგრამ დალაგებას არც ვცდილობ. ხომ შემიძლია ახლა, ეს ფურცელი დავჭმუჭნო, ოთახის კუთხეში მოვისროლო და აღარაფერი მოგწერო .. ან, თავიდან დავიწყო. მაგრამ არ მინდა. ისეთი ნამდვილი ვარ ახლა, როგორიც არასდროს ვყოფილვარ. პირველივე ცდაზე დაწერილს ყველაზე მეტად ეტყობდა, აკანკალებული ხელებით რომ გწერ. აქა-იქ მელანიც გამეთხაპნა.
ალბათ ოდესმე შეგხვდები სადმე და შენ დამცინებ, იმიტომ რომ მეცმევა გრძელი, კოჭებამდე კაბა და უცნაური ფეხსაცმელი.
დამცინებ იმიტომ, რომ შემიყვარდი.
მე რა შესაყვარებელი ვარო, მეტყვი და მე თვალებს დავხრი, იმიტომ, რომ მართალი იქნები.
მაგრამ, რა იცი, იქნებ ფერადი სარაფნითაც გამოგეცხადო სადმე.
ღრმად ისუნთქე და გაიღიმე...
მე შენ მიყვარხარ.
მე - შენ.
არ დამთავრდება ეს ამბავი კარგად, ვიცი.