იცი, რამდენჯერ ავიღე ხელში კალამი და რამდენჯერ უკან დავაბრუნე , იმის შიშით,რომ ის არ გამოვიდოდა რაც მინდოდა დამეწერა, ჩემო ტკბილო მარწყვის ქულა თათა რამდენ დაკუჭულ ფურცელთან ერთად ვზივარ მიწაზე,რომელიც მიმოფანტულია ოთახში და იმ ემოციას აღიქვამენ,რასაც ჩემი გული გამოხატავს და აღიქვამს მაგრამ ფურცელზე ვერ გადმოვცემ . რამდენი კალამი გამოვცალე იმ იმედითრომ რამე ისეთს დავწერდი რაც შენ გეკადრება....... მე ის ადამიანი ვარ რომელმაც გულის ფანცქალით,სულის თანთალით წაიკითხა შენი შდევრი, " ლურჯი მთვარე". ამ ისტორიამ მასწავლა სიყვარულისთვის თვალებში ჩახედვა.შეიძლება გაგეღიმოს ან გაგეცინოს .ჩემ ასაკში რომ დამანახე უკიდეგანო და უსასრულო სიყვარული,რომელსაც საზღვრები არ გაჩნია.შენ მაჩვენე თთუ,როგორია ჰორიზონტს აცდენილი და ცაში აფრენილი სიყვარული. იცი ჩემო თათა მე ვერ აღვიქვამ სიყვარულის ფერებს, ჩემთვის თვით სიყვარულია დადუნა და ირაკლი.ისინი არიან ფერები,რომლებსაც მე სიყვარულს უწოდებ. ჩემთვის მწვანე, ლურჯი,ყვოთელი ან იისფერი კი არა სიყვარული თავად ისინი არიან .თავისი კარგი და ცუდი დასასრულით.ასეთ დიდ სიყვარულს ცუდი დასასრული თან სდევს. ამათ სიყვარულსაც თან მოსდევდა დასასრული ....დაანგრია და მიწასთან გასწორა ორი ერთმანეთისთვის მფეთქავი გული,"ნარკოტიკებმა" რომელმაც სამუდამო დაამახინჯა და დასრულა სიყვარული ჩემო თათა. ვერ დაგიხატავ მე ვერასდროს ირაკლის ,ვერ აღგიწერ,რადგან ის ჩმს წარმოსახვაში უკიდეგანო და საზღვრებს ცდება თან ჩემს ძალებსაც აღემატება ფაქტია.არც ქერათმიანია და არც შავთმიანი .ის რაღაც სხვა განზომილების ადამიანი იყო,რომელსაც ფერი არ გაჩნია ,არამქვეყნიური შეხედულობა აქ.სხვამ შეიძლება დახატოს ,აღიქვას აღწეროს მაგრამ მე ვერ შევძლებ რადგან ჩემთვის მაგდენი ნიჭი არ უბოძებია ღმერთს. იცი ირაკლი ჩემთვის მოკაშკაშე ვარსკვლავია ცაზე,რომელიც ღამე მინათებს დაბნელებულ და ჩაბნელებულ გულს თუ სულს.იცი ვგრძნობდი რო დედამიწა ვერ დაიტევდა ასეთ ადამიანს,თუ თვითონ ვერ გაუძლებდა დედამიწას ვხდებოდი,ველოდი,მე მაინც არ მემეტებოდა ,ვიცი ასეთი ადამიანები ადვილად ვერ უბრუნდებიან წარსულს ან გავლილ ცხოვრებას ,ახალი ფურცლიდან ვერ იწყებს ყველა ცხოვრებას.ჩემს ვერ უწოდებ რადგანაც ის მარტო ერთის იყო, და მარტო ერთისვის ძგერდა და ფეთქვდა მისი გული.გული რომელმაც სამუდამოდ გამოიცვალა ბინა. "არსებობს სევდა ტკივილზე მძაფრი და ალბათ ბევრი ფერია, არსებობს ალბათ ისეთი ხალხი ვისაც სიკვდილი ვერ მოერია...." ბოლოსკენ ჩემო ამომავალო მზევ გაგანდობ ერთ საიდუმლოს.ერთის მეტჯერ ვერ წავიკითხე ბოლო დასასრული,ყოველთვის როცა თავიდან ვიწყებ კითხვას ბოლო თავს ვტოვებ და გულში სუ ცოცხლობს ჩემი არამქვეყნიური ირაკლი,ისევ ერთად არიან ერთად ტკბებიან და ერთად ანათებენ და ათბობენ დედამიწას.ყოველთვის იქ ვწყვეტ კითხვას სადაც უკვე ტკივილი იწყებს გამეფებას სადაც უკიდეგანო ზამთარი უახლოვდება და ანგრევს დადუნას.ისევ ცოცხალია ჩმთვის ისევ ისე უღიმის ,ისევ ლურჯ მთვარერს უყურებენ ერთად. იცი რამდენი ვიტირე დასსრულზე ემოციისგან დავიცალე,რო არ მეტირა გული გამისკდებოდა ან მთლიანად გავსკდებოდი როგორც ბუშტი სკდება ხოლმე კაკტუსზე დავრდნისას.სულს და გულს მიფორიაქებ,ემოციურად არამქვეყნიურს მხდი,როცა ბოლო ამოსუნთქვით დავამთავრე წაკითხვა მივხდი რო მედამიწას არ ვეკუთნოდი სხვა პლანეტიდან ვიყავი თუ გინდ უცხოპლანეტელი ვიყავი.მაცინებ და მატირებ ერთდროულად ბევრჯერ ისე დამისველებია ტელეფონის ეკრანი მეც ვერ მიმხვდარვარ.ემოციურად სულიერად ვერ გამძლია დასასრულისთვის ამიტო ვტოვებ სუ ბოლოთავს.მე მათ დასასრულს ვერ აღვიქვამ.იცოდე შენ მანახე დედამიწა რომელიც ბრუნავს ჩემგარშემო,მაოცნებე უსასრულოდ და უკიდეგანოდ სიყვარულზე .იცოდე ძალიან მიყვარხარ ჩემო ენით აღუჭერელო საზამთროს კურკავ და გულის ფეთქვავ .შენი ნაწერი გულს რო მიფორიაქებს და ღაწვებს მისველებს ცრემლებით,ვხდები მაშინ ჩემ გულთან მოგაქ ის რასაც წერ. ვიცი რო ბევრი შეცდომა არა წერტილ მძიმე არა გამართული,ვიცი ბევრს გაუცრუვდება იმედი..........მეც რაც მსურდა ის არ გამოვიდა.......პირველია და ბოლო იქნება რადგან ვხდები არ გამომდის.თათა დემეტრაშვილს თუ ოდნავ მაინც მოეწონება მივხდები რო ტყულად არ მიწვალია <3 <3 ხო ლექსი სადღაც ვნახე ავტორი არ ეწრააა.მადლობა იმათ ვინც მოცდა და მაიც წაიკითხა.ეხა დაგაფასეთ უფრო რა ძნელი ყოპილა ტკბილებო :დ :დ ვიცი უამრავი შეცდომა და მარტო ირაკლიზეა მაგრამ მე ირაკლიზე ვაფრენ