არის მომენტები როცა ადამიანი იმდენად გეზიზღება რომ მისთვის სუნთქვაც კი გენანება და არ იცი რა გააკეთო როცა ის შენს დამცირებას სცდილობს, ამიტომაც შენ უბრალლოდ დუმილს ირჩევ და არ უყადრებ იმ ადამიანს თავს ვინც შენს საზოგადოებაში დამცირებას ცდილობს. სწორადაც იქცევი ასე უნდა გააკეთო, ამ სამყაროში არიან შავი და თეთრი ადამიანები თუმცა მთლად თეთრი არავინაა მაგრამ მაინც. ხანდახან როცა ბრაზს ვიგრძნობ და ვგრძნობ როგორ ამოდის გული ყელში ფეთქვა-ფეთქვით, მინდა ამ ადამიანს რაღაც ვესროლო თავში მაგრამ ვიცი რომ იგივე განმეორდება ასე რომ ვითმენ, ხოლო სადამდე მეყოფა ეს მოთმინება კაცმა არ იცის.
ხანდახან დავხუჭავ თვალებს და წარმოვიდგენ სამყაროს სადაც ყველა ყველას ეხმარება, გაჭირვებული გაჭირვებულს უყოფს ლუკმას არავინ არ სცდილობს სხვის დამცირებას. აქ უამრავი ყვავილებია და აქ არც სიყვარული არაა შეზღუდული. მაგრამ ეს ჩემი ოცნება დიდხანს არ გრძელდება და ისევ ამ ნაცრისფერ ქვეყანაში ვჩნდები გავახელ თვალებს და ისევ ამ უაზრო ხალხთან ამოვყობ თავს. ერთადერთი ადგილი სადაც ყველაზე მშვიდად ვგრძნობ თავს ჩემი საუკეთესო მეგობარი და ჩემი საძინებელია. აქ ის ვარ ვინც ვარ და არანაირი მაგარი გოგოს ნიღაბი არ მჭირდება. აქ ვფიქრობ ყველაფერზე რაც მაინტერესებს ან არ მაინტერესებს აქ არის ყველა ჩემი მოგონება და ოცნება. ისეთი შეგრძნება მაქვს როცა გარეთ ქუჩაში გავალ დავიკარგები..
იცი მე შემოდგომაც მიყვარს მისი ნათელი ფერებით. მიყვარს როცა ძირს შემოდგომის ფოთლებია და მე მათზე ჩაფიქრებული მივაბჯებ. ისეთი შეგრძნება მაქვს თითქოს საკუთარ გონებაში ვიკარგები და უკვე ვეღარ გამიგია რას ვგრძნობ. მაგრამ რას ვიზამთ ცხოვრება ასეთია ხან შენ ხარ შენ ხან კიდევ სულაც არ ხარ შენ შენ.