„რა მოულოდნელობებით აღსავსეა ცხოვრება არაა? რას წარმოვიდგენდი რომ ამ სენს დავძლევდი? ეხლა უკვე 2020 წლია . არც ისე დიდი დრო გავიდა, იქიდან რაც ეს დიაგნოზი დამისვეს... მიხარია თუ არაა? სულელური კითხვაა. ვის არ გაუხარდებოდა ხელმეორედ დაბადება? თუმცა ვფიქრობ რომ ჩემი ეს უეცარი სნეულება კარგიც იყო. იმდენ ადამიანს ჩამოსძვრა სახიდან ნიღაბი , რომელიც ალბათ რაიმე კარგი წებოთი ქონდათ მიმაგრებული, ამდენი ხანი, რომ არ სძვრებოდათ.. ხედავვ ? უკვე გაიზარდე თუმცა მე ისევ იმ მეამიტ გოგოდ დავრჩი, ვისაც სჯეროდა , რომ თავის დაავადებას ზღარბის შეჭმით განკურნავდა. დღესაც მიპობს ბაგეს ეს ამბავი. ჩვენი „ლოგო“ გახსოვს? პირველკლასში რომ შევედი და კითხვა დავიწყე ,სწორედ მაშინ დავუახლოვდი. ხმამაღლა ვკითხულობდი იმ იმედით რომ ისიც გაიგებდა. არ გახსოვს არაა? ცხოვრებაშიც ესე ხდება . მეგობრები ხშირად ამბობენ ერთმანეთზე უარს, რადგან მათი საზოგადოებასთან წარდგენის რცხვენიათ. გახსოვს ? შენც მალავდი შენი წარმოსახვითი მეგობრის არსებობას . თუმცა სულ არ ფიქრობდი , რომ ამით შენს ლოგოს აწყენინებდი. ის ხომ ერთადერთი მეგობარი იყო შენი? რატო სტკენდი ასე ძლიერ? თუმცა შენ უკვე დიდი ხარ და სულაც აღარ გადარდებს ეს ყოველივე. შენი სიყვარული გახსოვს? ნეტავ ისევ შენი სიყვარული თუა? შენი შეყვარებული- ფუნჯები ,ალბათ გაგეცინება და გაიხსენებ სად აღრ მალავდი , რომ არავინ შეხებოდა. ალბათ ეხლაც ესე ხარ . არავის ჩუქნი შენს ნახატებს. გახსოვს რას მეუბნებოდი? „ის რაც სულის ნაწილია , ძნელია გაუყო სხვას . ის რაც გიყვარს , ვერასდროს დათმობ“. ალბათ არც ეხლა აკარებ არავის შენ ფუნჯებთან, რადგან ნახატში არაფერი შეგიცვალონ . ალბათ ახლახ არავის არ აკარებ შენ კალმებთან , რომ დღიურში არაფერი მიგიჯღაპნონ. ალბათ ახლაც გიყვარს ჩაი მალინით და გლდანში პატარა კაფეში ჯდომა. ხედავ რამდენი რამე ვიცი შენზე? იცი რატომ იმიტომ რომ შენ ჩემი მომავალი ხარ და ყოველთვის ვიცოდი , რომ თუ გადავრჩებოდი , არასოდეს შევიცვლიდი ცხოვრების სტილს. გახსოვს როგორ გწყინდა , როცა გეუბნებოდნენ , რომ თარს რიცხვში დაიბადე? ალბათ ისიც გემახსოვრება რასაც პასუხობდი: „მე იქამდე მივხვდები რომ იანვრის ცა-მეტია , ვიდრე ცრუმორწმუნე ხალხი მიხვდება , რომ თარსი რიცხვია ცამეტი“. ამაზე სულ მეცინება . როგორ მოვიფიქრე ამ პატარა ბავშვმა ამდენი? (:D) ეხლა კი დროა ისევ დავბრუნდე რეალობაში სადაც ისევ ვწევარ და რაღაც ტომსიკიდან გამომავალ წვეტებს ვითვლი. იქამდე სანამ რაღაც გრძელ ლაბირინთს არ გამოივლის და ჩემში არ შემოაღწევს. უნდა დავბრუნე რეალობაში სადაც არც პეპელა ვარ , არც ნარცისი და არც ჯანმრთელი ადამიანი, რომელსაც თანატოლებთან თამაში უნდა . მშვიდობით, მშვიდობით იმედი რომ წერილი ჩემამდეც მოვა !!!“