შემოდგმის ერთი ჩვეულებრივი საღამოა ცივი სიო უმისამართოთ დაწრწის ყველა მიმართულებით მე კი მივაბიჯებ ქუჩაში, ფიქრებისგან გართული ვერც კი ვხვდები როგორ ამწითლებია ცხვირი და ლოყები სიცივისგან, ხელებს კი თბილი ადგილი უპივნიათ მოსაცმლის ჯიბეში. ჩემს ფიქრებს ეს ფაქტი რამოდენიმე წუთით მწყვეტს რიდესაც უკნიდან ის სასურველი ხმა მესმის რომელსაც მთელ ქალაქში დავეძებდი დიდიხნის მანძილზე ხოლო რიდესაც ხელი ჩავიქნიე და დავიწყების ეტაპზე გადავედი ისევ ის ხმა ისევ ისეთი თბილი და ამავდროულად მკაცრი რიმელიც მე ასე მიყვარდა. დაუფიქრებლად ვტრიალდები და ვუყირებ ჩემ პირველ სიყვარულს რომელსც ტუჩის კუთხე ჩატეხილი აქცს და ცალყბად მიცინის.. როგორ მინდა მივვარდე და მთელი არსებით ჩავეხუტო დაუკოცნო სახის ყოველი წერტილი, ჩემი გაყინული ცხვირი მის კისერში ჩავრგო და ისევ ის გამაბრუებელი სურნელი შევირძნო რაც წარსულში სასმელზე მეტად მათრობდა.. მაგრამ რა მაკავებს? აი ის თითზე ოქრისფერი ბეჭედი რომელიც ამ ღრუბლიან ამინდშიც კი თვალის მომჭრელად ბრჭყვიალებს. რაღაც უცნაური გრძნობაა შენს სიყვარულს ნაცნობის ამპულაში რომ ხვდები და ალბათ ისიც არახსოვს როგორ მეფიცრბოდა სამუდამო
სიყვარულს და ერთგულებას მაგრამ რაღა ალბათ... არახსოვს! ამის დამამტკიცრბელი საბუთი კი მარჯვრნა ხელის არათითზე მოთავსდბული ბეჭედია..
