..........ვუსმენ ტკბილად ჯაზს და მურაბიან ჩაის ვსვამ. ირგვლივ წარმომიდგება ჩემი ბავშობა........... ყველაფერზე ვფიქრობ.......... ყველაფერი მაწუხებს........გამოვდივარ იმედდაკარგული სამზარეულოდან...... თითქოს ყველაფერი წარმოსახვითია.....ხელოვნურია, არ არის ნამდვილი.......... ვშლი ჩემს სამედიცინოს წიგნაკს.........ვმშვიდდები.........თითქოს კარგი ამინდის გამოსვლამაც იმოქმედა ჩემზე...მინდა ძველებურად ლაღი ვიყო, იმედის გრძნობა ჩნდება სულში........ვერ ვცნობ ჩემ თავს.............. ეს გოგო მე არ ვარ......... არა ემილი თავი ხელში აიყვანე...........შეძახილით ვამხნევებ ჩემს თავს და ვაგრძელებ კითხვას ემილი შენ კარგი ექიმი დადგები აი ნახავ. იმედიანად ვარ..... შიში ქრება უიმედობის.......მიყვარს შემოდგომა.........ირგვლივ ისეთი სიწყნარეა...საამოდ მედება შემოდგომის სურნელი...... მოდი ფოტოს გადავიღებ....... ჩემს თავს ვეკითხები აი ემილი ხომ ხედავ გაიღვიძა ძველმა გრძნობებმა შენში........ნელ-ნელა მსიამოვნებს შექმნილი გარემო თითქოს სიკეთე სუფევს და მეც უფრო დაცულად ვგრძნობ თავს................ გადავწყვიტე აღარაფერზე ვიდარდო......მაგრამ მაინც რაღაცაა არის სულში დალექილი დიდ შავ ლაქად რომელსაც ალბათ წლები დასჭირდება ამოსარეცხად........მაინც ვცდილობ რაღაცა პოზიტიური დავიჭირო ამ ცხოვრებიდან ის ხომ სავსეა სიკეთით......... ემილი ცხოვრებაში ყველაფერი ხდება.......... შენ არ შეშინდე ვიმშვიდებ თავს....... გამოვდივარ დეპრესიიდან ნელ ნელა ალბათ შემოდგომის დადგომამაც იმოქმედა ჩემზე... გადავწყვიტე ჩემი მეგობრების ნახვა რომლებიც ყოველ დღეს მილამაზებენ.... მივაბიჯებ ლაღად ქალაქის ქუჩემში.... თითქოს თავდაჯერებულობა მემატება..........მე ხომ ამდენს მივაღწიე ცხოვრებაში..... მართალია ბევრს შურს ყველა კეთილი ადამიანის მაგრამ კარგებიც ხომ არსებობენ ...........მეგობრების ნახვის შემდეგ ლექციებიდან გადაღლილი მივდივარ სახლში მშვიდი მუსიკის მოსმენით.................
