ადამიანებს ცხოვრებაში ყოველთვის ეძლევათ არჩევანის საშუალება, ყოველთვის უდგებათ მომენტი, როდესაც აქვთ რაღაც თუნდაც ყავთ ვიღაც ასარჩევი, ადამიანები ხშირად ცდილობენ დაემალონ საკუთარ თავს, დაემალონ საკუთარ გრძნობებს, ეს იშვიათად ვლინდება, როდესაც თითოეული ადამიანი ღამის მთვარეს შეხედავს არ შეიძლება არ იფიქროს იმ ტკივილზე რომელიც თუნდაც ცხოვრების არჩევანმა მოუტანა, რომელიც ფიქროს რომ ყოველთვის დარჩება მასში როგორც რაღაც პატარა გარდატეხის სიმბოლოდ, რომლითაც მიიღო მან რაღაც ისეთი, რომელიც ვერ მიუღია სხვისგან. თავს ყოველთვის ჭირდება გაკონტროლება, თავს ყოველთვის სჭირდება შეძახება რომ შენ ყოველთვის შეძლებ, შენ ყოველთვის მიაღწევ იმას რისთვისაც ილტვი, შენ ყოველთვის დაამარცხებ იმას რამაც ძალიან დიდი ტკივილი მოგაყენა, ცხოვრება წარმავალია, ყოველთვის იცვლება და განახლებისკენ მიიწევს თითოეული ჩვენთაგანის მომავალი, ყოველთვის უნდა ვიფიქროთ მომავალზე რომელიც აწმყოზე უკეთესი უნდა იყოს, უნდა ვიფიქროთ ადამიანებზე რომლებსაც ვუყვარვარ. ვინც შენ გატკინა კი შესაბამისად არ ყვარებიხარ, არ დაუფასებიხარ, არ უბრძოლია შენთვის, ერთი წამითაც არ დაფიქრებულა შენზე, როდესაც შეეძლო ეფიქრა მომავალზე რომელსაც ერთად შექმნიდით, შენ არ დაჭირვებიხარ იმ ადამიანს ვინც მიგატოვა და წავიდა, შენზე არასდროს გიჟდებოდა იმიტომ, რომ იგი დარჩებოდა, ის გეტყოდა რომ უყვარდი, ის გააკეთებდა ყველაფერ რასაც შეძლებდა, ის მოგიხდიდა 5წუთის დაგვიანებისთვის უამრავ ბოდიშს და შენც მიხვდებოდი რომ მისთვის იქნებოდი სიყვარულის და ბედნიერების სიმბოლო, მიხვდებოდი რომ ის შენს გვერდით ბრწყიინავდა შენით და შენთან ერთად უხაროდა ყველაფერი.
ბიჭები ვერ ხვდებიან, ბიჭებს არ უნდა რომ გაიგონ რა არის ნამდვილი სიყვარული, ერთმანეთზე აყოლილები სტერეოტიპული ბიჭი ყოველი მეორეა ჩემს ქალაქში, ქალაქში სადაც ძველი თაობაში ერთმანეთი თავიანთ საკუთარ თავებზე მეტად უყვარდათ, ქალაქში სადაც ურთიერთობა ჩქეფდა, ქალაქში სადაც ისიც კი რომანტიული იყო, როდესაც სკვერში დაჯდებოდი და ხელგადახვეულები იჯდნენ საათობის განმავლობაში, რომლებსაც არ აწუხებდათ არც ყინვა და არც თოვლი, ქალაქში სადაც ითვლებოდა რომ ბიჭთან ერთად თუ დარჩებოდი სადმე არ იყავი კარგი ოჯახის შვილი და არ გთვლიდნენ პატიოსნად, ახლა კი რა დაგვემართა? გავუბედურდით, დავდამბლდით, ყველაფერი ბუმერანგივით დატრიალდა და ხალხიც შეიცვალა, მათ დაკარგეს ერთმანეთის მიმართ რეალური გრძნობები, მათ არ იციან რა არის სიყვარული, რა არის მონატრება, სიძულვილი, აქ ყოველი მეორე შეყვარებულია, აქ ვეღარ გამოარჩევ ნამდვილ და დაბეჩავებულ, გაორპირებულ სიყვარულს, ქალაქში სადაც, თხოვდებიან უსიყვრულოდ, აჩენენ შვილებს და რჩებიან სრულიად მარტო ოჯახისგან მიტოვებულნი. ჩვენი ქალაქი არ გავს, წინათ მყობ თბილის. აქ შეყვარებულებმა თუ არ იარეს ყველგან ერთად, აქ თუ არ დარჩნენ სახლში მშობლებისგან მალულად, აქ თუ კაიფში გაპარულმა ბიჭებმა არ „ეკაჩავეს“ გოგოებს კლუბში წასვლაზე, აქ ძალადობა „მოსული პონტია“ და აქ სადაც რეალურობა დიდ კოშმარად გადაიქცა არავინ ამჩნევს ან არ უნდათ დანახვა მისი ბინძური თვალებით,
დიახ, დაინახავთ პესიმიზმს, მაგრამ დაინახავთ რეალობას, დაინახავთ შედარებას მაგრამ დაინახავთ სიმართლეს სადაც ვცხოვრობთ და ვიზრდებით, სადაც უნდა გავატაოთ დარჩენილი ცხოვრება, და სადაც უნდა ვისწავლოთ სიყვარული, შევქმნათ ოჯახები და ავიწყოთ ცხოვრება, არავინ არ ფიქრობს მომავალზე არავინ არ ფიქრობს ჯამრთელობაზე, ცხოვრობენ აწმყოთი და მისტირიან წარსულს. აქ გაუფერულებულია ყველანაირი მიზანი თუ ცხოვრებაზე დაფიწრება, აქ წარმოსახვის ნაწილია ყველაფერი და ჩვენც ვხვდებით რომ რასაც ვხედავღ ტყუილია.