ბედნიერების ნიღაბი
არასდროს ვიცოდი სად გადიოდა საზღვრები.უბრალოდ არ შემეძლო ჩარჩოებში მოქცევა.საბოლოოდ მეც ბანალური გავხდი .არ ვიცი საერთოდ რატომ ვსაუბრობ ამდენს ,რა მინდა ან რას მოველი ამ სამყაროსგან. ერთი შეხედვით ზოგიერთი ადამიანის ჩვენი არსებობა ზედმეტად მარტივი გვგონია,მაგრამ მერწმუნეთ ძნელია როცა მიზანი აღარ გაქვს ან ალბათ არც გქონია.
სისხლისგან იცლები და უყურებ შენს ცხოვრებას ,რომელიც არც თუ ისე ფერადია. ყველაფერი წაგართვეს და თოჯინად გაქციეს, თეთრი რომანტიკაც წითლად შეიღება .გამოგიყენეს,ხო ნამდვილად ყველამ გამოგიყენა. მათ შენ მოგატყუეს,მათ შენ გაგყიდეს.
ვიცი რომ გტკივა. მეც მტკივა.
ვიცი რომ გრძნობ,მეც ვგრძნობ.
მეც შენსავით გაყინული მარიონეტი ვარ. ვოცნებობ ვინმემ გამათბოს ,თუმცა ალბათ ჩემი ბრალია ,არ უნდა ვითხოვდე რაიმეს . ეს ხომ პირადი არჩევანია.
პროტესტის გრძნობამ მოიცვა მთელი სხეული.მგონია ვულკანი ვარ,რომელიც სულ მალე ამოიფრქვევა.სიმხურვალემ ფეხებიდან მკერდამდე მოაღწია,შემდეგ კი სრულიად მომიცვა. სხეულში მძაფრ სიცხეს ვგრძნობ , ვოცნებობ დამწვას.მაგრამ,,,
-ოცნებები?
-მიფრინავენ.
-სად?
-შორს.
-რამდენი?
-ყველა.
საბოლოოდ მეც მივხვდი ,რომ ეს ცხოვრება დიდი თამაშია თავისი ნო-ორდინალური წესებით.არასდროს მჯეროდა ფილოსოფიური აქსიომების,რომლებიც ყოველთვის ცხოვრების სირთულეს ქადაგებდა. მე ყოველთვის ყველაფერი უფრო მარტივად წარმომედგინა.
თურმე ცხოვრება დიდი თამაშია ,სადაც მხოლოდ ძლიერებს ძალუძთ არსებობა. თუ არ მოკალი მოგკლავენ . რეალურად პოზიტივი არ ასებობს.
,,ყველაფერი რასაც ხედავ შენი წარმოსახვაა,ყველაფერი რასაც ხედავ ტყუილია."