მახსოვს , 31 დეკემბერია, ცარიელ ქუჩაზე, ხელებ გაშლილი მივრბივარ ...
მის გამხდარ სილუეტს ძლივსღა ვარჩევ.
-ლუკა დამიჭირე , მე აქ ვარ !!! - ორივე ხელს გიჟივით ვაქნევ და ვხტუნაობ.
ის მორბის ჩემსკენ ,მე კი ხელებს ვშლი და თვალებს ვხუჭავ . ვგრძნობ ლუკა აქ არის ...
მისი მწვანე თვალები განსაკუთრებულად ანათებს, ფეხის წვერებზე ვიწევი და ნაზად ვკოცნი ამ სინთლეს. ლუკა უფრო მაგრად მიხუტებს . მე კი , გათოშილი ხელებით მის ხვეულ თმას ვეფერები . პირველი თოვლის ფიფქი ლამაზად ეცემა ოქოროსფერ ბიჭს .
-ლუკა თოვლი ...
-არაფერი არ თქვა, გთხოვ ...
მხოლოდ ფეირვერკების გამაყრუებელი ხმა ისმის , ჩვენ კი უძრავად მდგავართ .
-გრძნობ? -მეკითხება ლუკა
იმდენად ვარ გართული ფეირვერკების ყურებაში ,რომ მისი ხმა არ მესმის .
-გრძმობ ? - ლუკას თბილი ტუჩები ყურებზე მეხება
-რრრას? -დაბნეული ვპასუხობ
-არომატს - ლუკა თითქმის ჩურჩულით მელაპარაკება
ჰაერს ვისუნთქავ , თუმცა ვერაფერს ვგრძნობ .
-ლუკა ცხვირი გამეყინა მგონი -ჩუმად ვხითხითებ .
-ამით არაფერს გრძნობ - მძმედ სუნთქავს და გულზე გრძელ თითებს მადებს.
ჩუმად ვარ , მეშინია არაფერი გავაფუჭო . წუთიერი დუმილის შემდეგ ლუკა აგრძელებს,
-იცი ?აქ ახალი წლის არომატია . თვალს ავლებს გაყუჩებულ ქუჩას , შემდეგ კი მე მისწორებს მზერას .
-როგორი არომატია ეგ?- დაეჭვებით ვეკითხები ლუკას
-თუ არ გიყვარს ვერც გაიგებ ...
-ხო იცი , რომ მე მიყვარხარ - გაბუტული ვშორდები მის მკლავებს.
-მომისიმნე -ის ხელის სწრაფი მოძრაობით მაბრუნებს ჩემს ძველ ადგილას-მოდი დავივიწყოთ ეს ამბავი კარგი ? გთხოვ , თითქოს არც არაფერი ყოფილა.
-ამას ვერ დავივიწყებ -გაბუტული ტონით ვეუბნები ლუკას და
მის მკლავებს ვშორდები

ის ცოტახანს მიყურებს თითქოს ჩემს თვალებში რაღაცის ამოკითხვას ცდილობს .
- მარჯვენა ხელი მაჩვენე - ცოტა ხანი დაეჭვებით ვუყურებ შემდეგ კი , გაყინულ ხელს ლუკასკენ ვიშვერ .
-ახლა თვალები დახუჭე- ისევ ვემორჩილები და დაღლილობისგან დამძიმებულ ქუთუთოებს ერთმანეთს ვაწებებ .
ყურთან სითბოს ვგრძნობ , დაძაბული ვდგავარ, ვერ ვხდები რა ხდება .
-ცოლად გამომყვები ?
თვალებს დენდარტყმულივით ვახელ , ლუკა მეხვევა ,ჩემს მარჯვენა ხელს კი უბრალო ვერცხლის ბეჭედი ამშვენებს .
-ეტყობა პასუხი იცოდი , ჩუმად ვბუტბუტებ და ნაზად ვკოცნი მის ხალებით დაფენილ ყელს .

…

თვალებს ვახელ და ყველაფერი ლამაზი სიზმარივით ქრება .
ჩემს აივანზე ვდგავარ , ცალ ხელში უკვე გაცივებული უშაქრო ყავა მიჭრავს, მეორე ხელით კი აივანს ვეყრდნობი . ცაზე ფეირვერკები მონაცვლეობით ამოდიან და ჩადიან . სახლში ტელეფონი განუწყვეტლივ რეკავს, შემდეგ კი ჩუმდება ...
ირგვლივ გამეფებულ სიჩუმეს მძიმე ნაბიჯების ხმა არღვევს , ვგრძნობ ის მოდის .
-აქ რატომ დგახარ ? - მისი მამაკაცური ხმა გულს მიჩქარებს
-ასე უბრალოდ ...-ჩემთვის ვიღიმი.
-თუ ასე განიცდი , ეგება თავიდან ...
-ნუ ღელავ - სიტუაციის განსამუხტად მისკენ ვტრიალდები და ვუცინი.
-რატომ შეიცვალე ასე ? - სევდანარევი ხმით მეკითხება.
-მე არ შევცვლილვარ ,დრო შეიცვალა - ისევ ვუღიმი და საკუთარი თავის მიკვირს სიმშვიდეს როგორ ვინარჩნებ.
-გილოცავ ახალ წელს ...- მეუბნება ის და თვალს ჩემს უკან სივრცეს უშტერებს
-ლამაზია არა ?!-ვეკითხები და ისევ ძველს პოზას ვუბრუნდები . აივნის მოაჯირი კი, საშინლად ცივია .
-შემოდი გაცივდები- თითქოს მზრუნველად მეუბნება ის .
-არ მინდა გმადლობთ -ჩემთვის ვბურდღუნებ და ნაცნობ ქუჩას ვაშტერდები .
სიჩუმე ისევ ბატონობს ატმოსფეროზე ... ქაოსი, აზრები ,ქაოსი, აზრები ... ასე გადის ალბათ , ერთი საათი ... ის ისევ უკან დგას ზუსტად ისე ...
-იცი ვშორდებით მაგრამ ერთი რამე ნამდვილად დავასკვენი
წუთიერი სიჩუმის შემდეგ ,ის მის ჩამქრალ მწვანე თვალებს მისწორებს და ძლივსძლიობით მეკითხება,
-რა ?
-შენ მართალი ხარ მე შევიცვალე -ვპასუხობ მე .
ის მოგებულის ღიმილით მიყურებს და თვალებს ისევ ჩემს უკან სივრცეს უშტერებს .
-იცი რატომ ? რაც არ უნდა უცნაური იყო , მეშევიგრძენი ახალი წლის არომატი ...
გაფითრებული ლუკა ჩემსკენ მოიწევს , მაგრამ უკვე ძალიან გვიანია...