მე შენ სიკვდილამდე მენატრებოდი, სწორედ ისე როგორც მზიანი ამინდი მენატრება წვიმისგან გაუბედურებულ თბილისში. მენატრებოდი ყოველდღე და ჩემში, ზოგჯერ ეს მონატრებაც მწვერვალს აღწევდა. არ ვიცოდი რა მეკეთებინა, უბრალოდ ვიჯექი და ვწერდი, რომ ადამიანები ვერასოდეს ებრძვიან მონატრებას. მენატრებოდა ყველაფერი, რაც შენ გიკავშირდებოდა, შენი ღიმილი, შენი სურნელი და მაინც არ მოდიოდი ჩემთან. შენი შეხება, შენი თვალები მენატრებოდა ჩემზე მოშტერებული.შენ მე შემცვალე.
ყველაზე მტკივნეული ის იყო, რომ მე შენ მიყვარდი. თუმცა ამ ტკივილისგან გავთავისუფლდი და გთხოვ არასოდეს მაგრძნობინო თავი მსგავსად.