ზამთრის საღამო. კაფის გაწკრიალებული ფანჯრების შუშებიდან თოვლის ფიფქების ცვენა მოჩანს. გარშემო ხალხი მოძრაობს და ერთმანეთს არ იმჩნევენ. არ ვიცი ვის რა ბედი ელის და ცოდნაც არ მსურს, ყოველ შემთხვევაში ამ მომენტში მაინც.
ზოგადად, არ მაინტერესებს იმ ადამიანის ბედი, ვის გარეგნულ ნაკვთებსაც ვერ ვცნობ.
მშვიდად ვზივარ კაფეში პატარა მრგვალ მაგიდასთან. არსად არ მეჩქარება, ამიტომ კისერზე მოხვეული შავი ნაქსოვი შარფის სითბოთი ვტკბები. ვზივარ და ჯადოქარი-ზამთრის ზღაპრულ "ქმნილებას" ვუყურებ.
გოგონა მიახლოვდება და ფანჯარასთან დგება:
- შეუკვეთავთ რაიმეს? - ღიმილით მკითხა მან.
- ორმაგი კაპუჩინო, თუ შეიძლება, სამი კოვზი შაქრით.
მიმტანმა იმავე წამს თავი დამიკრა და ბარის მაგიდას მოეფარა... მე კი მაგიდასთან დავრჩი, ყოველმხრივ კმაყოფილი და მიმტანის მადლიერი.
ამ დროს თოვლის ფიფქები გრაციოზულად ბრუნავდნენ ვალსის ცეკვაში. თითქოს, თოვლი კი არა, ზღაპრული ვარსკვლავცვენა ყოფილიყო.
...თითქოს უცნობ ფანტასტიკით მოცულ ქვეყანაში ვყოფილიყავი.
...თითქოს ეს ყველაფერი არა რეალურია და უბრალოდ ფერიებით სავსე სიზმარში ვიმყოფები!
ასეთ მომენტებში ვხვდები, რომ არაფერი არ მჭირდება... გულის სიღრმეში მახსოვს, რომ ახლა ვიღაცა სადღაც მარტოობით იტანჯება, მე კი ამ ხილული ბედნიერებით ვტკბები...
მესმის, რომ ვიღაც მიახლოვდება სწრაფი, მაგრამ მსუბუქი ნაბიჯებით. ქალის მოვლილმა ხელმა ვერცხლისფერი ჭიქა გამომიწოდა.
ყავის სასიამოვნო სურნელმა მთლიანი კაფე მოიცვა. მიმტანმა გულღიად გამიღიმა და თავის ადგილს დაუბრუნდა. ცხელი ყავის სითბო გულამდე ჩამწვდა, თითქოს ჩემი ფანტაზიების ქვეყანაში ახალი კარი შემეღოს, რომლიდანაც კარამელისა და შოკოლადის სურნელება მოდიოდა და თავისთან მიტყუებდა.
ზამთრის საღამო. კაფის გაწკრიალებული ფანჯრების შუშებიდან თოვლის ფიფქების ცვენა მოჩანს. ვზივარ, ვტკბები კაპუჩინოს ღრმა გემოთი...
რა ბედნიერებაა, რომ არსებობს ყავა.