იყო ანო და იყო ნიკო. ანოს შოპენი უყვარდა, ნიკო უკრავდა შოპენს. ნიკოს უყვარდა კითხვა, ანო წერდა.
ნიკო აქტიური ცხოვრებით ცხოვრობდა. ყოველ კვირას სხვადასხვა ქალაქში მოგზაურობდა. კონცერტები, საღამოები, მასტერკლასები და სიმარტოვე, როდესაც არავინ იცოდა რას აკეთებდა ნიკო.
ანოს ცხოვრება სიმშვიდით იყო სავსე. მუშაობდა ბიბლიოთეკაში, წერდა და ხანდახან ერთობოდა კიდეც. ანოს მარტოობა უყვარდა, ნიკოსაც უყვარდა მარტოობა მაგრამ არგამოსდიოდა. ერთ დღეს როცა ანო ბიბლიოთეკაში იჯდა და მშვიდად კითხულობდა მისი მეგობარი მივიდა, ბევრი ილაპარაკეს ძირითადად მეგობარი საუბრობდა ანო უსმენდა, დიახ ანოს მოსმენა უყვარდა. მეგობარმა სასიამოვნო ამბავი ამცნო, მათ პატარა ქალაქში ვიღაც ფენომენალური პიანისტი ჩამოდიოდა. ანომ გადაწყვიტა. ის წავიდოდა კონცერტზე...
ანოს უყვარდა ხელოვნება, ნიკო ხელოვანი იყო. ნიკოს სიმშვიდე სჭირდებოდა, ნიკოს ანო უყვარდა, მაგრამ არიცნობდა მას. არც ანო იცნობდა ნიკოს, თუმცა უყვარდა პიანისტი, რომელიც შოპენს უკრავდა. ნიკო და ანო ორი მთლიანობა იყო, რომელიც სასჯელივით დაეშორებინათ ერთმანეთს. ანო და ნიკო ერთმანეთს იპოვნიან და ისევ გახდება ერთი მთლიანობა.
ნიკოს რეპეტიცია ქონდა, მთელი დღე ემზადებოდა საღამოსთვის. 19:16-ზე ანო აბაზანიდან გამოვიდა. 19:30-ზე მაკიაჟი გაიკეთა. 19:42-ზე ანო მზად იყო. ანომ სახლი დატოვა და ქუჩაში გავიდა, გადაწყვიტა ფეხით წასულიყო, საღამო მეორე ქუჩის კუთხეში იმართებოდა. ანოს არეჩქარებოდა, ამიტომ ჩვეული მშვიდი ნაბიჯით მიაბიჯებდა მხოლოდ იმ განახვავებით რომ ახლა ქუსლების კაკუნის ხმა ესმოდა თავისი საყვარელი აპანსიონატას ნაცვლად. ანომ ქუჩა გადაკვეთა და გარშემო ჩოჩქოლი ატყდა, ისმოდა ხალხის კივილი და მანქანების სიგნალის ხმა. ხმაურმა ნიკომდეც მიაღწია, რაღაც იგრძნო მაგრამ არმიაქცია ყურადღება. ანოს რამდენიმე წამი დააკლდა ნიკომდე, ახლა მისი მშვიდი სახე ქალაქის მტვერში და საკუთარ სისხლში იყო ამოსვრილი.
ნიკო და ანო ერთმანეთს შეხვდებიან. ახლა არა, მაგრამ როდისმე აუცილებლად.