რა არეული ვარ..უბრალოდ ამაზრზენად,ჩავიფალი ხატვაში..."საუკუნისგრძნობებშემონახული" პორტრეტების დახატვით იმდენად გავერთე,ვეღარ გავიაზრე რომ,რამე გამხარებოდა ან ვინმე შემყვარებოდა...სამაგიეროდ ხატვამ ყველაფერი პირიქით განმაცდევინა.აგრესიამ იფეთქა და ყველა შემძულდა,ჩემი აფეთქებულემოციებიანი პორტრეტებიც კი...მხოლოდ ვიოლინოს მელოდიის მოსმენა იყო საჭირო და აფეთქებული გრძნობებით ფერები წვიმასავით ესხა ტილოს...გარეთ ციოდა ჩემს სახლში კი უფრო ყინავდა ..ცივი ფერები იმდენად ახმებოდნენ ერთმანეთს გულსაც მიყინავდნენ,შეუძლევბელი იყო ნახატისთვის შემეხედა და გული არ ამჩქარებოდა..მეშინოდა ჩემი გრძნობების,ნუთუ ამდენად საშინელი ვინმე ვიყავი,ნუთუ ამდენათ ცივი გული მქონდა რომ,ჩემი ნახატების დანახვისას ტანში ჟრუანტწლი მივლიდა...ცივი ჟრუანტელი...ჩემი აგრესია საზღვრებს ცდებოდა,საკმარისი იყო ვინმე დამლაპარაკებოდა და მომეთმინა შემდეგ კი ერთი არასწორი ხაზიც მყოფნიდა რომ ნერვებს ნაზი ფუნჯივით ეამბორებოდა ნაღმი..და მაფეთქებდა იმდენად მშლიდა რომ სურვილი მიჩნდებოდა ჩემი ყველა შედევრი უგულოდ დამეჭრა,დამეხია და გადამეყარა...რა შეიძლება იყოს ხელოვნებაზე გიჟური და ამავე დროს სასიამოვნო...ხატვისას ყველა გრძნობის გადმობრქვევა ტილოზე ან ქაღალდზე..მოლბერტზე მილურსმნული გრძნობები..სულიერი არსებებივით რომ გიყურებენ..დახატული პეიზაჟებიდან კი გიჟურად შეგიძლია ჰაერის ჩასუნთქვა ისე რომ ამოსუნთქვა აღარ მოგინდეს...გგონია ყველა ნახატი შენ გიყურებს.. და გიჟურად გიხარია ვიღაცას შენი ახალი ნახატი რომ აინტერესებს მიუხედავად იმისა რომ ეს დაინტერესებული პირი შენი დახატული პორტრეტის სახით გიცქერს...მე ისევ მძულს ყველაფერი...ჯანდაბა ისევ არაფერია...ამ სულელური ჩანაწერის გარდა...რას ვგრძნობ მე...არ მგონია რომელიმე მკითხველი აქამდე ჩამოხვიდეთ და რომც ჩამოხვიდეთ?!გკიდიათ რას გრძნობს ვიღაც გრძნობანაავარიევი მხატვარი,რომელიც გიჟდება რაგბზე და ლექსებს ვეღარ წერს..რა ტრაკობაა..(მაპატიეთ)...აი ისევ ჩაირთო ვიოლინოს ნაზი მუსიკა და მე ისევ ამიფეთქდა გრძნობები და ცრემლებს გზას ვაძლევ უშუქნიშნოდ.მე ისევ არ მესმის თქვენი...არც თქვენ ჩემი...ჰო არ გვესმის ერთმანეთის...ჰო..არა..არ გვესმის..არც მე ...არც შენ...