საღამოა, დასაწოლად ვემზადები და საკმაოდ ძალაგამოცლილი ვარ, მაგრამ ძილი ვერ მიშველის, რადგნა სული მაქვს დაღლილი, მარტოობისაგან... დილით ვახელ თვალებს, ვფიქრობ ნუთუ აუცილებელია, რომ ჯერ შიში განიცადო, რათა დარწმუნდე, რომ ვიღაც გიყვარს?-არვიცი!მაგრამ დანამდვილებით ვიცი რომ, სიყვარული მასშია ვინც უყვართ და არა იმაში, ვისაც უყვარს. ზოგადად ბევრი მიცნობს, მაგრამ არავინ იცის როგორი ვარ სინამდვილეში! ჩემთვის ბედნიერებაა ვნახო წლობით ან თუნდაც თვებიით მონატრებული ადამიანი და ძალიან, ძალიან მაგრად ჩავეხუტო!.. და ვუთხრა, როგორ მიხალისებს თითოეულ წუთს!.. საშინლად არ მომწონს სხვისი იდეა, რომ შეიძლება ჩემსას ვინმე შეეხოს! ეჩვიანი არ ვარ, უბრალოდ რაც ჩემია ვერავის დაუთმობ! რაც შეეხება დღევანდელ ადამიანებს ერთმანეთი უნდა უყვარდეთ და პატივს სცემდნენ, ხოლო ნივთები კი უნდა გამოიყენონ და არა პირიქით!.. ვფიქრობ და ბოლოს ვხვდები, რომ ამ ამყაროში, სულით გაციებული ბავშვები ცხოვრობენ, ტვირთად აწევხარ, თუმცა შენი პროჟექტორივით ტვინი, ღილაკს ხელს აჩერს და ამბობ რომ "ყველაფერი ილუზიაა".. ცხოვრობ ისეთ სამყაროში სადაც კლოუნი ხარ, რომელიც წამებს აგროვებს, რადგან ხელოვანთა ნიმუში შექმნა ისეთი რამ რაც არავის გაუკეთებია, სიზმრებიდან გადმოტანილი ჩანახატი, ოცნება ან თუნდაც "ახალი სიცოცხლე" რომელიც სახელს გაგითქვამს ქალაქში, რამოდენიმე კვირით :დ ხოლო, შენში კი სამუდამოდ იცცხლებს ის რაც არავის აქვს!..ანგელოზები!.. ანგელოზები რომლებიც, ნადვილ ცხოვრებას თავიანთი ბუნებით დაგანახებენ!