ქალი ან უნდა გაააღმერთო ანუ უნდა მიატოვო და მას მისცე მისი გაღმერთების უფლება,ვინც ამას შეძლებს და გულს არ ატკენს.მაგრამ მე ხომ შენთვის გაღმერთება არ მითხოვია?ზედმეტი სითბოც კი არ მითხოვია. რა გთხოვე?რაიმე შეუძლებელი?მაგარამ მე ხომ შენთვის არაფერი მითოვია არაფერი..არც სიყვარული,არც მზრუნველობა,არც თბილი სიტყვები,საერთოდ არაფერი.
მივიწყებული იყავი,წიგნი იყავი რომელიც ჩემთვის სამუდამოდ იყო დახურული,რომელსაც მტვერი ედო და მის სიძველეში იკარგებოდა,წიგნი რომლის გადაშლას აღარასდროს ვაპირებდი.სადღაც გულის ბნელ კუნჭუში მიგმალე და კარი მაგრად დავკეტე გსაღები კი მდინარეში გადავაგდე.გადავგდე რადგან არ მქონდა საკუთარი თავის იმედი რომ ამ ყველფერს შევძლებდი.არ მქონდა იმედი რომ შენ სამუდამოდ გაგაქრობდი.
შენი აჩრდილები მტანჯავდა,მკლავდა.კოშმარად იყავი ქცეული.ყოველ ღამით მოდიოდი ჩემთან სიზმრებში ელს მიწვდი მაგრამ ვერ გწვდებოდი.გეძებდი მაგრამ გამოღვიძებულს არსად მხვდებოდი.რამდენჯერ მიცდია ძილის გაგრძელება რათა სიზმარი კვლავ გაგრძელებულიყო მაგრამ არა სიზმარი მაინც არ გრძელდებოდა.
მტკიოდი იცი როგორ?მტკიოდი შენ და მტკიოდა შეენი ყოველი ნათქავმი სიტყვა.
შემძელა შემოდგომა და კიდევ უფრო შემძულდა ზამთარი.ვინატრე რომ მეც შემძლებოდა დათვივით ზამთრის ძილივით მიმეცა თავი. მხოლოდ გაზაფულზე გამომეღვიძა და ყველაფერი დავიწყებული ყოფილიყო.მაგრამ არა.კოშმარები გრძელდებოდა.
ლიმნია ჩაიც შემაძულე.ჯერ შემაყვარე მერე შემაძულე.ყველაფერი რაც შენ გიკავშირდებოდა,რაც შენი წყალობით მქონდა და რაც შენ შემაყვარე მძულდა.მძულდა ყველაფერი გარდა ორი რამისა.არ მძულდი შენ არა არანაირად,ვეცადე,მაგრამ არაფერი გამომივიდა.ვერ შეგიძულე ვერც შენ და ვერც "ფერია".ვერცერთი ვერ შეგიძულეთ.
როცა მეგონა რომ ყველაფერი დამთავრდა,როცა მეგონა რომ დაგივიწყე,როცა სენი აჩრდილიც კი გავდევნე ჩემი ცხოვრეებიდან როცა სულ სულ გაქრი, სწორედ მაშინ გამოჩნდი..ისევ დაბრუნდი. დაბრუნდი და გამასენე შენი თავი გამახსენე ყველაფერი შნი ლანდი ისევ დამყვებოდა.ისევ მაოცნებე,ისევ ცამდე ამიყვანე მაგრამ ვერ გავითვალისწინე რომ დაცემა მწარე იქნებოა,იმაზე მწარე ვიდრე ეს პირველად მოხდა.
შემპირდი შენს გვერდით ვიქნებიო მაგარამ სად ხარ?მე ომ არ მითოვია ჩემთან იყავიო?დარჩენა არ მითოვია.წამოვიდოდი მაშინ,ამოვიდოდი და ისევ გამოვიურავდი კარს მაგრამ..შენ,შენ მტხოვე დარჩენა,მტოვე და ვერ გავუძელი მზერას რომლითაც მე მიყურებდი,ვერ გავუძელი სითბოც რომელიც ჩემსკენ იყო მომართული.ისევ მოვუსმინე შენი გულის ფეთქვას და ვფციავ ყველაფერს რაც კი საფიცარი,გამაჩნია.ყველაზე ლამაზ მელოდიას უკრვდა მაშინ შენი გული.როცა ვუსმენდი თითქოს ახალ მელოდიებს უკრავდა.მშვენიერი და თან სევდიანი იყო როგორც "მთვარის სონატა".
გახსოვს დამპირდი ერთად ვუყუროთ რაიმე ფილმსო/ გახოსოვს?ისიც მითხარი ველურ თაფლს ვუყუროდო?
_მე რომ უკვე ნაყურები მაქვს
_მაგრამ,არა ჩემთან ერთად.ბოლომდე ვერ დავამთავრე მისი ყურება.
_მასოვს ძალიან ბევრი ვიტირე.
_აკი ხალხში არ ვტირიო?
_არა მე მარტო ვუყურე და მარტო ვიტირე,ჩემი ცრემლები არავის დაუნახავს
_შეგიძლია ჩემთან ერთად ტირო
_არა!მე არავისთან ვტირი!მითუმეტეს შენთა არ ვიტირებ.
_არ ხარ ისეთი ძლიერი როგორიც ჩანხარ
_მაინ არ ვიტირებ,გაჩუმდი გთხოვ
სადა დაპრება?არც ფილმისთვის გვიყურებია,არც ნახატები მოგიტანია რომელსაც ასე ველოდებოდი.მინდოდა მქონდა.მინდოდა მასში წამეკითა რაიმე კარგი.ამომეკითხა მაშინდელი შენი გრძნობები.მაგრამ არც ნახატები,არც ფილმი არაფერი ასრულებულა.რატომ დამპირდი?თუ პირობას არ ააასრულებდი რატომ დამპირდი?მე ომ არაფერი მითხოვია შენთვის?არც დაბრუნება არც წასვლა.არაფერი საერთოდ არაფერი...
დავენარცხე ძირს დავენარცხე ისე სწრაფად,ისე მტკივნეულად გული აღარ მაქვს,ალბათ რომ წახვედი თან გაიყოლე.დავენარცხე და ძალიან მეტკინა.მაგრამ არა!მაინც არ ვიტირე!არ ვიტირე და არც ვიტირებ.მე ძლიერი ვარ ტირილით კი მხოლოდ სუსტები ტირიან.მე სუსუტი არ ვარ.რა?განა სუსუტები ამქამდე მოდიან?აქამდე აღწევენ?სუსუტი არ ვარ მე გავიმარჯვე მე მაინც არ ვიტირე.არც შნ გამო და არც ტკივილის გამო არ ვიტირე და არც ვატირებ ვიტირო.
მე მიყვარხარ შენ და მე მძულხარ შენ.მაგრამ მე მძულს ის რომ არ შემიძლია შენს გარეშე.თუკი არ შემიძლია მაშინ როგორ ვძლებ?შემძლებია ედავ?ესეც შემძლებია.

ადამიანები ასეთები ვართ.ასეთია ჩვენი ცხოველურრი ბუნება.ყველაფერს ყველაფერს ეგუება.დედა შვილის სიკვდილს,შვილი დედისას,წინსვლას დაცემას,ყველაფერს ეგუება,თუ ვამბობთ რომ ერთმანეთის გარეშე არ შეგვიძლია ამით მხოლოდ საკუთარ თავს ვატყუებთ თუ არ შეგვიძლია მაშინ აქამდე როგორ მოვედით?