მეგობრობა.ამ სიტყვას ბევრნაირი განმარტება გააჩნია.ეს სიტყვა ბევრს ამბობს.ბევრს არ შეუძლია მეგობრობის გაწევა.არსებობს "პონტის"მეგობრები რომლებიც მხოლოდ იმიტომ გემეგობრებიან რომ ფული გაქვს ანდაც კაი ზმანზე ხარ.მადლობა ღმერთს მე ნამდვილი მეგობარი შემხვდა.დღემდე ვერ ვხვდები რით დავიმსახურე ის.ანგელოზია.ამ სიტყვის პირდაპირი გაგებით.ზოგჯერ საკუთარ თავს ვეკითხები როგორ აღმოჩნდა მიწაზე სადაც ადამიანებმა ყველაფერი წაბილწეს,გაანადგურეს.მას აქ არაფერი ესაქმება.ის ზეცაში უნდა იყოს,მისნაირებთან მაგრამ არ მემეტება.მინდა რომ სულ ჩემთან იყოს და მიცინოდეს იმ სიცილით რომელიც ასე ძალიან მიყვარს.ბევრჯერ დამდგომია გაჭირვების ჟამს გვერდზე,თუმცა თვითონ სევდას არასდროს იმჩნევდა.ახლა რომ ვიხსენებ იმ დროს როცა დედა გარდამეცვალაკვლავ იმ ტკივილს განვიცდი რასაც მაშინ განვიცდიდი და რომ არა ის არვიცი რა დამემართებოდა.ყველანაირად მედგა გვერდში და მამხნევებდა.დარწმუნებული ვარ ისიც განიცდიდა,მასაც უყვარდა დედაჩემი და დედამისად მიაჩნდა,მაგრამ ჩემ გვერდით არ იმჩნევდა იმ ტკივილს.
ჩემგან განსხვავებით ის სულ იცინოდა.ერთმანეთის ანტიპოდები ვიყავით როგორც ხასიათით ისე გარეგნობითაც.მე შავგვრემანი და თაფლისფერთვალება ვიყავი ხასიათით კი ცინიკური და ამპარტავანი.ის კი ქერა და მწვანე თვალება იყო.გულთბილი და კეთილი,რომელიც მუდამ იცინოდა.მიუხედავად ასეთი განსსხვავებისა ერთმანეთის გარეშე არ შეგვეძლო.
მას ბევრი თაყვანისმცემელი ყავდა.არც მე ვუჩიოდი მათ რაოდენობას მაგრამ მაინც შინაბერა დავრჩი ის კი გათხოვდა.როცა მოიტაცეს კინაღამ მოვკდი.ერთი კვირიის შემდეგ ჯვარდაწერილი დაბრუნა.ისე ძალიან გამიხარდა მისინახვა რომ დიდხანს,ძალიან დიდხანს ვეხუტებოდი.მთელი ერთი თვე მებოდიშებოდა ჩემ გარეშე რომ დაიწერა ჯვარი.ძლივს დავარწმუნე რომ მასზე არ ვბრაზობდი და რომ მისი ბედნიერება ჩემი ბედნიერებაც იყო.
ბავშვობაში ბევრი სასაცილო ისტორია გადაგვხდენია თავს,მაგრამ განსაკუთრებით მხოლოდ ერთი დამამახსოვრდა.ჩემ გამო მასწავლებელს დაუპირისპირდა.არავინ ელოდა მისგან ამ საქციელს.ის ხომ ყოველთვის კეთილი და თავაზიანი იყო.იმ დღეს კი მასწავლებელს ისე უხეშად ელაპარაკა რომ მეც გამიკვირდა.ჩემზე უხეში კლასში არავინ იყო,მან კი გადამწონა.იმ დღის შემდეგ იმ სკოლაში ფეხი არ დაგვიდგამს.
ერთმანეთი დებივვით გვიყვარდა და ერთმანეთის დასაცავაად ყველაფერს ვაკეთებდით.ერთი ტიროდა,მეორეც ტიროდა.ერთი იცინოდა,მეორეც იცინოდა.ერთნი ვიყავით.მასთონ რომ ვიყავი ისე არავისთან ვყოფილვარ.
წარმოიდგინეთ როცა მისი დაღუპვის შესახებ შევიტყვე რა დამემართა.ჩემი ნათელი წერტილი აღარ მყავდა.მხოლოდ ერთი რამის გამო ვიყავი ბედნიერი,რადგან ვიცოდი რომ ის და მმათქვენი იქ ბედნიერები იქნებოდნენ.
მის არ ყოფნას კი თქვენ მიმსუბუქებდით ჩემო კარგებო.ისე ძალიან გავდით დედათქვენს რომ ხანდახან თქვენი ყურება ტკივილს მაყენებდა.მე შვილები არ მყავდა ასე რომ თქვენ საკუთარივით მიყვარდით და ვზრუნავდი თქვენზე.
ამ წერილს თქვენთვის ვწერ ლამაზებო.მინდა რომ მიხვდეთ რა არის მეგობრობა.მთავარია თქვენი სულის მეორე ნახევარი იპოვოთ,როგორც მე მიპოვა დედათქვენმა.
მუდამ გახსოვდეთ დედატქვენი და მასზე მუნდამ იფიქრეთ.ძალიან უყვარდით.მეც ძალიან მიყვარხართ და იმედია ჩემი წასვლით ძალიან არ დაგწყვიტავთ გულს.იცოდეთ იქ მე ჩემს სულს გავაერთიანებ.
სიყვარულით თქვენი ანგელოზი.


იმედია საკმარისად კარგად ავხსენი და მიხვდით რისი თქმა მინდოდა ამ წერილით.გთხოვთ მითხარიტ რა არის თქვენთვის მეგობრობა?