ისევ მოხვედი? მოდი მე აქ ვარ, ემოციებმა დაიპყრეს გული სხვა გვარად ალბათ არც შეიძლება, ამ ქვეყნად რომ გაჩნდები ადამიანს ან სიყვარული უნდა შეგეძლოს და ან კიდევ უბრალოდ სიძულვილი, ორივე ერთად უბრალოდ შეუძლებელია, უბრალოდ ახლა ეს არარეალური ზღაპარი და ილუზიაა ჩვენივე მოფიქრებული, არ ვიცი შეიძლება მძიმე წერტილი აკლია მაგრამ ამ ჩანახატს მე არ ვწერ, დღევანდელი რეალობა და ჩემში არსებული ცრემლიანი მოგონებები მაწერინებს, ასოები აკლია? ტიერც? არ ვიცი, უბრალოდ მომინდა ჩემი გრძნობების და დღევანდელობის ფურცელზე გადმოტანა, ვიცი რომ ამას დავწერ და ამით სულაც არაფერი შეიცვლება, დამიჯერეთ არც ველი, ჩემზე უკეთეს ჩანახატებს ბევრი წერს, ბევრი უკეთ წერს გრამანტიკულადაც და აზრსაც კარგად აყალიბებს მაგრამ მე იმისთვის არ ვწერ რომ წერა ვისწავლო, უბრალოდ თითქოს ბეჭდვის დროს ყოველი ღილაკის ხმა თითო მოგონებას მიღვიძებს, ჯერ მხოლოდ თექვსმეტი წლის ვარ, მხოლოდ თექვსმეტის, სხვას ვერავის ვეუბნები და მინდა დავწერო, გაინტერესებთ რატომ? იმიტომ რომ ბოლომდე ერთგული არავინააა დღევანდელობაში და თუ არის ალბათ სადღაც ჩემგან შორს, უკუნეთ სიბნელეში ვზივარ და მთვარეს ვესაუბრები ხოლმე, ის კი არა ეგეც არ გამომდის, ყველა მწერალს თავისი სტილი აქვს, მე კი შემიძლია ვთქვა რომ უბრალოდ ნახევრადდახუჭული სევდიანი თვაკლებით ვწერ ისტორიებს რომლებიც ჩემში ცოცხლობენ, ჩუმად არიან და იციან რომ თუ სხვა იგრძნობს მათ არსებობას უბრალოდ გაქრებიან, არა იმიტომ რომ შეეშინდებათ არამედ გათელავენ სხვათა უწმაწური სიტყვები, ახლა ამას კითხულობ და ფიქრობ თექვსმეტი წლის ბავშვს ამდნი საიდან? ან სულაც რა სიდებილეა ყველაფერია ჩანახატის გარდაო, დიახ, შეიძლება ყველაფერია ჩანახატის გარდა მაგრამ მე მაინც ჩანახატს ვარქმევ.
ერთადერთი სურვილი მაქვს, უბრალოდ წავიდე სადმე შორს, თუმდაც ტყეში და გავცდე ამ სამყაროს, სადაც ყველას თავი ყველაზე მეტი ჰგონია, აქ ადამიანობას კი არა ლაიქებს ანიჭებენ უპირატესობას, აქ უბრალოდ სიძულვილია, აქ თუ მეგობარი გეხმარება ესეიგი საცოდავი ხარ, აქ თუ არ იღიმი უჟმურის წოდებას ზურგზე ჭიკარტით დაგამაგრებენ, თუ გაბსხვავებული ხარ და არავის გავხარ მაშინ ან ბანძი ხარ ან კიდევ ზედმეტად ამპარტავანი, აქ ხალხი საკუთარის დამალვას სხვისი ჩრდილის ხარჯზე ცდილობს, აქ ყველა მოგონება ქრება, ძალიანაც რომ გინდოდეს მაინც ვერაფერს მოუხერხებ და შეინარჩუნებ, რადგან ეს მოგონება წარსულია და ახლა არც ისინი არიან შენს გვერდით ვისაც ეს მოგონება ეხება.
თუ ენდობი, თუ გაანდობ ვინმეს რამეს, ჩათვალე რომ სულელი ხარ, შენი ტკივილი ჩაიკალი საკუთარ თავში და არავის უთხრა, ეს სიტყვები ბევრჯერ მითქვამს საკუთარი თავისთვის, მაგრამ ვერ შემისრულებია.
მარტოც მომბეზრდა მუსიკასაც აღარ შეუძლია ამდენი მოგონების შენახვა, მე რატომ მახსენდება ყველაფერი და იმათ არა ვისაც უკავშირდება მოგონება? არ ვიცი ამ კითხვაზე პასუხიც არ მაქვს..... ისევ მოხვედი? მოდი მე აქ ვარ, ემოციებმა დაიპყრეს გული...