საყოველთაო გაუცხოება...
უიმედო ღიმილი...
შემთხვევითობაზე დამყარებული სუნთქვა...
გათენება რომ აღარ გიხარია და არც დაღამება... უბრალოდ ელოდები დროის სვლას ...
ოცნებობ მხოლოდ ერთ რამეზე-ყველაფერი, რაც შეიძლება მალე, დასრულდეს...
უაზროდ ეჭიდები ცხოვრების მარწუხებს, რომლებიც ყელზე მჭიდროდ გიჭერენ..
თავდაყირა მიდის ყველაფერი..
არავის უყვარხარ...
არავის სჭირდები...
და ალბათ შენც არავინ გჭირდება....
დრო გადის...
ყველაფერი იცვლება უარესობისკენ...
სიზმრებიც კი იცვლის ფერს...
იმედის ნაპერწკალიც ქრება..
არ იცი, რა იქნება მერე..
წარმოდგენაც გიჭირს...
გინდა, ყველაფერი დაასრულო.... ამის ძალაც არ გაქვს..
ვინ ხარ საერთოდ ? ამაზე ოდესმე გიფიქრია ?

ვინც კი გიყვარდა, ყველა წავიდა...
სრული სიმარტოვე ძილშიაც კი არ გასვენებს...
სიზმრები ნელ-ნელა გგუდავს, მერე იწყება ღრუბლიანი დღეები..
აღარაფერს აქვს აზრი ... არც აღარავის...