ოთხ დღეში შენი დაბადების დღე და მე არც კი ვიცი როგორ მოგილოცო რა ფორმით? მოგმართო სახელით? არა ეს ზედმეტად მეუბრალოება შენთვის; გიწოდო მეგობარი? არა, მეტი ხარ ჩემთვის; გიწოდო ძმა? არა, არ ხარ შენ ჩემთვის ძასავით მიჭირს შენთვის ამ სიტყვის წოდება სადღაც გულის სიღრმეში მღრღნის; გიწოდო სიყვარული? არა ეს მეზედმეტება შენთვის და ამ სიტყვით ფერმკრთალდები თითქოს. იცი ვიცი რო წასასვლელი უნდა გავუშვა მაგრამ ვერ მიდიხარ და არც გიშვებ! როცა გიყურებ ყოველი დღე მაბედნიერებს, როცა მიღიმი სამყარო ჩემი მგონია, მეშინია ძალიან მეშინია რო მოვა დრო და ჩემი გრძნობა შეიცვლება შენ შეიცვები და მეტკინება, საშინლად არ მინდა ამ გრძნობის გამოცდა, არ მინდა იყო ჩემი და შემდეგ დაგკარგო, მეშინია დიახ მეშინია ტკივილის მეშინია, შენ ალბად ვერც კი ხვდები ჩემ გრძნობას და არც მინდა მიხვდე რაცაა ვერ გავაფუჭებ, ალბად ვერასდრს გაიგებ რო შენზე დავწერდი რამეს მაინც, მაგრამ ვაი რა გავაკეთო რო ჩემ ფიქრებში უნებლიედ აღმოჩნდი და ამ გრძნობის გადევნას ვერ ვახერხებ! ხანდახან შენი მზერა სულს მიყინავს, ხანდახან კი გაზაფხულის ყვავილებს აყვავებს ჩემში.ალბად ეს იმის ბრალიცა რო მე შენში ვხედავ ძვირფასს განძს რომლსაც უნდა მოვუფრთხილდე, ხანდახან იმდენად იმდენად ახლოს მგონია შენთან თავი რო შენ სურნელსაც კი ვგრძნობ მაგრამ მომენტებსი ყველაზე შორს ვარ, არ მინდა! მე ვეწინააღმდეგები ცალმხრივი სიყვარულის თეორემას, არ არსებობს ცალ მხრივი სიყვარული და სწორედ ამიტო ამ გრძნობას სიყვარულს არ და ვერ ვუწოდებ, უბრალოდ ვიცი რო ზედმეტად მეძვირფასები მაგრამ იმ ხაზის გადმკვეთა არ შეილია რომელიც სიტყვა მეგობრობითა და კლასეობით გავამბით არ შემილძლია, არ მინდა, და ვერ შევძლებ!
