ნუთუ არ გეცოდება დედა რომელმაც ცხრა თვე მუცლით გატარა,2 წელი ხელში აყვანილი დაგატარებდა… ასე უზომოდ როგორ შეგეძლო ტკივილი მიგეყენებინა იმ ადამიანზე რომელიც, შენს ტკივილზე ყოველ დღე ტიროდა, როცა ავად იყავი მთელი ღამე თვალი არ მოუხუჭავს და ნერვიულობისგან სამყაროს არსებობაც კი დავიწყებოდა… განა ასე გატკინა გული რომ სამუდამოდ მარტო დატოვე? განა მას შენს მეტი ვინმე ყავდა? განა შეძლებს კიდევ ისუნთქოს? განა შეძლებს ყოველ დღე ამ ტკივილით გაიღვიძოს? განა შეძლებს მთვარის შუქზე ცრემლის გარეშე უყუროს ცას? განა შეუძლია ისევ გააგრძელოს ცხოვრება? ნუთუ საერთოდ არ დაფიქრდი რომ ნებდებოდი? ნუთუ არ გაინტერესებდა შვილებს ვინ მიხედავდა? ასე დაუფასე ის ოფლით ნაწვალები დღეები არა? გგონია 23 წლით არსებობით გადაიხდიდი დედის ნაშრომს და ნაწვალევს? ნუთუ არ გაინტერესებს როგორი გაიზრდებიან შენი შვილები? ნუთუ არ გინდოდა მათი თითოეული წარმატებით გეამაყა? ნუთუ არ იფიქრე როგორი მწარე მომავალე ელის ორ პატარა სიცოცხლეს რომლებიც ყოველ წუთს გინატრებენ? იმ ტკივილებს თუ არა დედა სხვა ვინ მოუშუშებს? არ გადარდებს რომ ნელ-ნელა შენი სახის ნაკვთები ბუნდოვნად გაახსენდებათ, და მათ მხოლოდ ფოტოებით აღიდგენენ გონებაში? მათ ამ ტკივილს, ამ ტრავმას, შენით დაკარგულ ტანჯვას ვინ შეუმცირებს? მაგრამ… ხომ შეიძლება შენი თვალით შევხედოთ სიტუაციას?! ხომ შეიძლება შენც გტკიოდა და ხვდებოდი რომ შეიძლებოდა ეს ბვერ გადაგეტანაა და ამ დაავადებას დაემარცხებინე, მაგრამ ხომ შეიძლება ისიც რომ მთელი დღეები ამაზე ფიქრობდი, ფიქრობდი დედაზე, როგორ აწყენინებდი რომ რამე მოგსვლოდა… ფიქრობდი ბავშვებზე რომლებსაც ასე უბრალოდ დატოვებდი, ისინი ხომ ერთი უცოდველი ანგელოზები არიან, ვინ იცის როგორ გაგქონდა თითოეული დღე როგორ გტკიოდა შენც, და როგორ ლამობდი სიკვდილს, ან თუნდაც სიცოცხლეს, ყველაზე მეტად კი ალბათ ის ბოლო საათები იყო გაუსაძლისი როცა გრძნობდი რომ… და იმ წუთებში შენს გვერდით დედა არ იყო, არც ბავშვებთან შეგეძლო დამშვიდობება…
და მე ვიღაც უცხო ვმსჯელობ ამ ამბავზე, ეს ჩემთვის ისეთი მტკივნეულია და ისეთი მწარე რომ მთელი სხეული მტკივაა, ასოებს ძლივს ვარჩევ, და მთელი დღეა თვალზე ცრემლი არ შემაშრა, უბრალოდ ვდგები თითოეულის ადგილას და ვხვდები რომ ეს ჯოჯოხეთის ცეცხლზე მტკივნეულია… არ აღარ შემიძლია ამაზე ფიქრი, რა უსამართლობაა… რა უსამართლოა ცხოვრება…
