პირველად რომ დაგინახე,უკვე ვიცოდი,რომ მე და შენ გვექნებოდა ისტორია,ვგრძნობდი,გეფიცები ვგრძნობდი ჩემს ცხოვრებაში უბრალოდ ჩამვლელი რომ არ იქნებოდი.
მაგრამ არასდროს დამისვამს საკუთარი თავისთვის შეკითხვა
"იგრძენი კი შენ იგივე ჩემს დანახვაზე? "
მეცინება...სიმწრისგან, რადგან ვიცი პასუხი რომლის მოსმენაც ასე არ მსურს...
განა შეიძლება ერთ ადამიანს მეორე ასე ძლიერ უყვარდეს და ის იგივე გრძნობით არ პასუხობდეს?
ამ კითხვის პასუხიც ვიცი...შესაძლებელია და თანაც როგორ!
ერთი უპასუხო შეკითხვა დამრჩა: "რატომ?!"
რატომ მიდიხარ? რატომ გინდა ჩვენს ისტორიაში ის იყო ვინც მიდის და მეორეს მარტო ტოვებს?
მაინც ჩაივლი,მაინც წახვალ, მტოვებ სრულიად მარტოს იმ განაცრისფრებულ ქალაქში სადაც შენი სხივები ვეღარ მომწვდება...