ხანდახან ადამიანებს გონიათ რომ ისინი მთავარნი არიან და მხოლოდ მათი აზრია გადამწყვეტი, ხანდახან კი პირიქით ჰგონიათ რომ, ვარასდროს მიაღწევენ საზოგადოების მაღალ ფენას და დავრჩებით უჩინარნი როგორც ჩრდილნი რომელნიც მზის ჩასვლის შემდეგ უკვალოდ ქრებიან და აღარავის ახსენდება სანამ მეორედ არ ამოვა მზე და არ დაინახავენ.
მარტოობა სულაც არაა მძიმე ერთ შემთხვევაში, მაშინ როცა იცი რომ შენს გარშემო არაა ისეთი ხალხი ვისაც შეიძლება ენდო, მაგრამ მეორე კუთხით საშინლად ძნელია, ძნელია როცა უკვე ენდე, უკვე გეგონა ის ვინც არ გიღალატებდა, გეგონა მაგრამ....
უაზროდ დავიწყე ფიქრი, რამდენ რამეს შეუძლია გაგახსენოს წარსული, გაგახსენოს ვინ ხარ და საიდან, რანაირი ხარ და რა წარსულის მქონე, ეს უბრალოდ ძალიან დიდ საოცრებად მიმაჩნია, თუ ადამიანის ატირება თუმდაც უბრალო მუსიკას შეუძლია, მაშინ რაღაა ცხოვრება?! რაარის იმის გარდა რომ იცხოვრო, იცროვრო, იცხოვრო და ბოლოს მიწად იქცე, აი როცა მიწად იქცევი შეიძლება რამოდენიმე თაობას შენ კიდევ გაახსენდე მაგრამ ადრე თუ გვიან ყველაას ავიწყდები, ყველას მოგონებებიდან ქრები, ზოგჯერ კი აღქმაც უჭირთ შენი სახის რომელიც თითქმის მთელი ცხოვრება თვალწინ ედგათ.
მაშ მითხარით რაარის ცხოვრება?! გარდა იმისა რომ როგორც ხეს ფოთლები ისე ჩამოვცვივდეთ მიწაში და დავლპეთ.
თუმცა ერთი მხრივ ცხოვრებას აქვს რაღაც აზრიც, რაღაც არსი და ინტერესი, რომელიც შენვე უნდა ნახო იმისთვის რომ აზრი შეიძინოს შენმა ცხოვრებამ.
ცხოვრების აზრს ჯერ-ჯერობით ვერ ვხედავ.....