უაზროდ თქმული კარგად ვარ და ყალბი ღიმილი.ფიქრი სუიციდისკენ გამირბის. თავიდან ვერ ვიშორებ მასზე ფიქრს. ალბათ იმიტომ რომ სულ მსგავსი რაღაცეები მესმის.ისევ ვფიქრობ ჩემს სიკვდილზე, ჩუმად რომ მოვა და ჩუმად გამიყვანს სახლიდან. მოვა, ჩემს სულს მარადისობაში გადაისვრის და უსასრულობაში ჩავიკარგები... დაიკარგება ჩემი სახელი, გვარი,ოცნებები,სიყვარული,შეგრძნებები,გემოვნება,ხმა,თვალები,ემოიცები. საერთოდ დავიკარგები. მე წავიშლები...
ვცდილობ ჩანახატი სრულყოფილი გამოვიდეს. ხელები მიკანკალებს. ვიცი რომ ეს ზედმეტი ნერვიულობის ბრალია. ყველა მეუბნება რომ ზედმეტად ემოციური ვარ, მაგრამ ყურადღებას არ ვაქცევ მათ საუბარს.
ვზივარ გამათბობლის წინ, ცხელი ყავის ჭიქას ხელებს ვხვევ. ისე თითქოს გაციებულ გულს გამითბობს. დრო გადის და ხვდები, რომ 15 წლის ასაკში ზედმეტად ბევრს. ფიქრობ გგონია შენი ფიქრები ატრიალებს დედამიწას. მალე შევიშლები.
გრძნობ როგორ ამოვა ფეხის წვერებიდან და როგორ გადაისვრის შენს სულს მარადისობაში. მარტივად უსაჩუქრე შენი თავი სიკვდილს. შენს თავს გვერდიდან უყურებ. ნანობ, მაგრამ სიამაყე არ გაძლევს უფლებას აღიარო.ხვდები რომ სინანული გვიანია. შემზარავია თხუთმეტი წლის მწოლიარე გოგონას გვამი, შეყინული ღიმილით. საშიში აქ არაფერია. საშიში ის არის თუ რას განიცდიდა იგი სუიციდამდე რამდენიმე წამით ადრე!