დიდი ხანია არ დამიწერია არ ვიცი რა მჭირს თითქოს აზრებუ გაფეფანტა თითქოს სადღაც გაურკვევლიბაში ჩავარდი და უშედეგოდ ვცდიობ ამოავლას. ისევ ვერ ვიჯერებ რომ შენგან შორს მომიწია წასვლა ისევ ვერ ვიჯერებ რიმ შენს ლამაზ და სათუთ სახეს ვერ ვხედავ ეს თითქოს კოშმარულ სიზმარს გავს სადაც არიც გამოფხიზლება ჯობს თუ სიზმრის სცენარის მიყოლა მეც ასე წერით ვიმშვიდებ თავს სხვა რა დამრჩება ამ სტროფების და სტრიქონების გარდა ყველას გადაავიწყდება ტანჯული მწერალი რომელიც მონატრებულ სიყვარულზე წერს ეს ხომ ზედმეტად ბანალურია ბევრს არც სჯერა ასეთი გრძნობის ბევრმა საერთოდ დაკარგა სიყვარულის შეგრძნება ასეთ ადამიანებს როცა ვხვდები რომ სწორედ აქედან იწეყება აპოკალიპსი როცა ყველა ადამიანი სიყვარულს დავკარგავთ რადგან სიყვარული ამოძრავებს და აცოცხლებს ამ ტანჯულ სხეულებს ის გვმატებს იმ სიხარულს და სევდაც რომელიც ჰაერივით გვჭირდება. ასე გარიყული ყველასგან ვივუყვები უცხო ქუჩებს ამინდი სევდას მიმატებს ისიც განიცდის ჩემთან ერთად თითქოს ჩემი ახლობელი იყოს...იცით დღეს ღამის მოლოდინში ვატარებ დავწერო ტექსტი და დავიცალო ტკივილებისგან ღამე ჩემი მესაიდუმლეა და საუკეთესოც კი ის ყოველთვის მიგებს და არასდროს მღალატობს და თითქოს მკარნახობს ამ სიტყვებს და გრძნობებს ალბათ თვლით რომ გავგიჟდი ... უბრალოდ გეტყვით რომ მართალი ხართ ჩემი ცხოვრება სიგიჟის გარეშე უაზრო და მოსაწყენი იქნებოდა ადამიანებს ვისაც სიგიჟები არ სჩვევიათ ისინი სხივი ნაკარნახევით ცხოვრობენ,გიჟებს კი როგორც მოგეხსენებათ სხვის კაპრიზები არ გვსიამოვნებს და თვითონ ვიქმნით საკუთარს ყველაფერს.იცით ძალიან დავიღალე ამდენი ტანჯვით ოხვირთ ბევრჯერ მინატრია რიმ ვინმეს ჩავეძაღლებინე რათა მომეხსნა ამქვეყნიური ტანჯვა მაგრამ მაშინვე მახსენდებოდი და ვხვდებოდი რომ თუ გინდა გყავდეს საოცნებო ქალი ყველანაირ ტანჯვას უნდა გაუძლო რადგან ეს შენი სასჯელია ორი რაღაც ერთად ხომ არასდროს მოდის.
