ამბობდნენ რომ ლიზი ყველაზე ჭკვიანი ადამიანი იყო ჩვენს ქალაქში, მეც მჯეროდა ამის, ისევე როგორც ყველა ჩემნაირ სულელს.
მე შევიყვარე ლიზი, შევიყვარე პიროვნება რომელიც საკუთარი სილამაზის ტყვე იყო, შევიყვარე გოგონა რომელიც საკუთარი მესგან შორს იყო.
ახლა რომ ვფიქრობ ვხვდები, მე თავად ის კი არა მისი ლეგენდა შევიყვარე, მიყვარდა ძლიერ... ძალიან ძლიერ, თავდავიწყებით და ხანდახან ამ სიყვარულში ვიკარგებოდი, ვიცოდი რომ ლიზის ყველაზე ჭკვიან და ლამაზ გოგოს ვერ მივიღებდი და ეს უფრო მიყვარდა, მიყვარდა სიზმრები მასზე, მიყვარდა იმის ცოდნა რომ ჩემი სიყვარული უპასუხო იყო და თქვენ წარმოიდგინეთ მიყვარდა დრო როდესაც ვხედავდი როგორ ეხვეოდა სხვას, როგორ ჩუქნიდა სიცილს... მის შესანიშნავ სიცილს.
როდესაც ლიზიმ ჩემი შემჩნევა დაიწყო ვხვდებოდი რომ სიყვარული ქრებოდა, ნელ-ნელა უკან იხევდა, ისევე როგორც ზღვის ტალღები შტორმის შემდეგ... როდესაც ლიზი სიყვარულში გამომიტყდა აღარ მიყვარდა მე იგი და საბოლოოდ ღამით თავი რომ მომიძღვნა მეზიზღებოდა ის.
მეზიზღებოდა ისევე ძლიერად როგორც ოდეზღაც მიყვარდა...
ლიზი ახლა ჩემი ზიზღის ტყვე იყო...
ლიზის არ ვუყვარდი, მას თავისი ლეგენდა არ უყვარდა, მას არავინ უყვარდა...
ლიზი ჩემთან იყო... ჩემთან მხლოდ ხალხის გამო იყო. ლიზის სურდა მისი ლეგენდის დამსხვრევა მე კი მისი დამსხვრევა და განადგურება მეწადა...
მე ლიზი მიყვარდა, მიყვარდა მგზნებარედ და ძლიერად და იგი მძულდა იმავე სიყვარულით...