სიმარტოვის გრძნობა მაქვს. ამდენი ადამიანია ჩემს გარშემო და ერთიც არ არის ისეთი ვინც გამიგებს,ჭკუას არ დამარიგებს და მიწაზე არ დამანარცხებს... ჯერ არ მახსოვს ისეთი დღე, მე რომ ბედნიერი ვიყო და ვინმემ არ გამიფუჭოს ხასიათი... მწამლავენ... ყველანაირად ცდილობენ ჩემს განადგურებას.. ცუდად, რომ ვარ ამით ბედნიერდებიან, ამ ყველაფერს კი იმას მიაწერენ, რომ ჩემზე ზრუნავენ...
გარემო სავსეა ისეთი ადამიანებით, რომლებიც გეუბნებიან, რომ უყვარხარ, შენი ბედნიერება უნდათ და ამ დროს არაფერს აკეთებენ იმისათვის, რომ ოდნავ მაინც გაგაბედნიერონ.. გიყურებენ როგორ იძირები ფსკერზე, წუხან, მაგრამ შენს გადასარჩენად არაფერს აკეთებენ... არადა შეუძლიათ ამოგიყვანონ, გაგაცოცხლონ, თვალები აგიხილონ... ამ ყველაფერს კი უმოქმედობა ურჩევნიათ..
საბოლოოდ კი, ვითომ განიცდიან შენს მდგომარეობას, სწყინთ განადგურებულს რომ გხედავენ... სინამდვილეში შენი უბედურებით სულდგმულობენ, ბედნიერდებიან, თითქოს ელოდებიან ფეხი როდის დაგიცდება და ჩამოვარდები, რომ შემდეგ ბედნიერი სახით შეგახსენონ თითქოს ამის შესახებ გაფრთხილებდნენ.
ვერავის ენდობი, როცა გიჭირს ყველა გტოვებს, არავის ახსოვხარ, არავის სცალია შენთვის... შორიდან უყურებენ "გ ა რ დ ა ც ვ ა ლ ე ბ ა ს"... ვერასდროს გაიგებენ რა გრძნობაა, როცა სული კვდება, სხეული კი კვლავ ცოცხალია...