ერთი
ორი
სამი
-განათებული ცა
ოთხი
ხუთი
ექვსი
-ქუხილის ხმა
შვიდი
რვა
ცხრა
-კომბინაცია
კომფორტის გრძნობა ერთიანად ისადგურებს სხეულში და ვხვდები რა მაკლდა. სხვებისთვის შიშის, ჩემთვის კი საოცარი სიმშვიდის მომტანი ხმა - ქუხილი. ხმა, რომელსაც ვერაფერს ვადარებ, ვერც მაღალფარდოვან სიტყვებს ვპოულობ მის აღსაწერად და სრულიად ზედმეტად მიმაჩნია ამის მცდელობა. რამდენიმე წამიანი ინტერვალით ცაზე გამოჩენილი დაკლაკნილი ელვა ყველაზე სიმეტრიულ ქმნილებად მეჩვენება და მეღიმება. სრულ კომპოზიციას რაღაც აკლია და აი ისიც.
წვიმის წვეთები ერთმანეთის მიყოლებით მოემართებიან ზაფხულის მზით გადახურებული დედამიწის გასაგრილებლად. პიკასოს საუკეთესო ნამუშევარზეც კი არ გავცვლიდი ამ სურათს. სურათს, რომელიც თავის ნაწილად მაქცევს, მითრევს და კომფორტის ნოტებს დაუნანებლად მაფრქვევს. ვერცერთი მელოდია ვერ შეედრება ამ საოცარ ხმებს. არც ერთი ზედმეტი ნოტი, არც ერთი კონტრასტული ბგერა. ყველაფერი იდეალურია.
აივანზე ამინდის ნაწილად ქცეული ვზივარ და ჩემი დაულაგებელი გონებიდან მომავალი სიტყვებიც ერთმანეთის გვერდიგვერდ იდებენ ბინას. სიმეტრიულად.
სიგიჟეა.
იდილიას ვპოულობ იქ, საიდანაც სხვები უბრალოდ გარბიან. ვტკბები სხვებისთვის თვალების დახუჭვის მიზეზით და ვსაზრდოობ სხვებისთვის გამაყრუებელი ხმით.
სხვები...
სისულელეა და ისინიც სულელები არიან.
ვერაფერს ხედავენ სიბნელის მიღმა. და ალბათ, არც ცდილობენ დანახვას.
მე?
მე ახლა უფრო მეტს ვხედავ. თითქმის ყველაფერს.
ათი
თერთმეტი
თორმეტი
-გაიდეალურებული კომპოზიცია.