„ყველა ფიქრი თვალებში ჩახედვით იწყება, მაგრამ ზოგიერთი ცრემლით მთავრდება, ზოგი კი ღიმილით… ქვეყნად ისე არაფერი იკარგება, როგორც ჩუმი და უთქმელი ფიქრი, თუმცა რაღაც საიდუმლოდ უნდა დაიტოვოს ადამიანმა, თუნდაც ყველაზე ლამაზი ოცნება… ლამაზი სევდა სიცოცხლეზე…”
მე არ მაწყენდა პარიზული შემოდგომა, ელისის მინდვრები და სენას სანაპირო, მაგრამ შენი სოფლის ფერდობზე შეფენილ ბილიკს , კარალიოკისა და მსხლის ფოთლებით მოხატულს ვერ ვუღალატებდი . ღალატი მხოლოდ მრუშობა როდია. არც ცოლთან წოლა და სხვაზე ფიქრი... ღალატია , როდესაც შენს პატარა სახლაკს აწვიმს , ნესტიან კედლებს კი ფილტვები თითქმის არ უმუშავებს . და შენ, ტრიუმფალური თაღიდან გაჰყურებ ესმერალდას , მშვენიერებას . ფოთოლცვენის წითელი , ყვითელი , ჭაღარაშეპარული მწვანეც კი სულში დგაფუნობს და რას , რას დავეძებ მოპარიზებას , შენ თუ ახლოს მე(გულები) .
ალბათ დაკვირვებით შემოგხედავ და შენს თვალებში წავიკითხავ , რომ სულაც არ აღმიქვამ ღმერთად , მაგრამ მე მე’გულები , ჩემად მეგულები. შეიძლება კაცად ან ქალად . მე’გულები და ეს სულს მიმშვიდებს , როგორც დედის ალერსი ძილის წინ , სასთუმალთან და მე გელოდები .
რა მაგარი სიტყვაა მე’გულები არაა? ასოციაცია გული : სიყვარული , ბედნიერება , ლოდინი , იმედი , ფეთქვა , არსებობა , სიცოცხლე . და სიტყვა მეგულები ? როგორ შეუძლია ამ ერთ სიტყვას , ასე უკითხავად შთანთქას ყოველივე ეს და თავისში მოიმწყვდიოს . ყველაფერს იტევს : გულიდან ნაღვლად გამოწურულ დარდს , მზერაში გამომკრთალ უსუსურ უმედს და თვალებში ჩამდგარ ლოდინს. ლოდინს გამოდარებისა და მე შენ მეგულები საყდრის მშენებლად . ვებღაუჭები იმედს სულიდან ამოსულს და ვნატრობ დაბრუნდე. დაბრუნდე ქალად ან კაცად . დაბრუნდე იმედად , საყდრად და ძალად . დამიბრუნო იმ ბილიკზე ამოსვლის იმედი , რომელსაც ყოველ დილით დაორთქლილი მინიდან გავყურებ. რომელსაც შემოდგომით მსხლის, კარალიოკის და კაკლის ფოთლები ფერადი ხალიჩის მსგავსად დაფარავს. მე უბრალოდ დაგელოდები . ჩემად მე(გულები).....