ადამიანები მიდიან
მიდიან, რა...

აი, ასე მარტივად
დგებიან და მიდიან.

განა წასვლაზე მარტივი რამე არსებობს?

მაგრამ
რომ ბრუნდებიან?

დიახ
ადამიანები მიდიან
და
ადამიანები ბრუნდებიან.

მიდიან, მაგრამ
წასული ადამიანი
(ხშირ შემთხვევაში) ყოველთვის
ბრუნდება უკან, რადგან
იგი ეძებდა შენნაირს (ან, თუნდაც, შენზე უკეთესს)
მაგრამ
მასში
მაინც შენი დანახვა უნდოდა.

თითოეული შეხებისას შენ წარმოგიდგენდა
თითოეული სიტყვის გაგებისას შენ ახსენდებოდი
და
მთელი არსებით შენთან იყო.

შენ მიგატოვეს, მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავს, რომ შენ უნდა დაეცე.

არსებობენ ადამიანები
კი,
არსებობენ...

მაგრამ

შენ ცხოვრობ სამყაროში, სადაც
არსებობს
ამდენი სიყალბე
ამდენი მოღალატე
ამდენი სიბილწე
ამდენი მოკვდავი
ამდენი სიამაყე
ამდენი მიტოვება
ამდენი დაბრურნება
ამდენი პატიება
ამდენი მიღება
ისევ წასვლა
და
გამეორება...

შენ შეგიყვარდა, მაგრამ შენ მიგატოვეს.
შენ მიგატოვეს, მაგრამ შენ არ დაეცი.
შენ დგახარ მყარად და ტკივილი გაძლიერებს.

გიყვარდეს?
უიმედოდ?
მიტოვებულს?
ადამიანს უყვარდება ისეთი ადამიანი, რომელიც მისთვის არ არის შესაფერისი, იცის, რომ ეს სიყვარული უიმედოა, თავს მიტოვებულად გრძნობს, თუმცა, მაინც, იბრძვის იმ გრძნობებისთვის, რაც გააჩნია და რამაც ასწავლა ყველაფერთან გამკვლავება.

"რანი ვიყავით გუშინ?
რანი ვართ დღეს?
და რანი ვიქნებით ხვალ?"

ნუ გაეკიდებით წასულ ადამიანს, რადგან ის (აუცილებლად) დაბრუნდება, მაგრამ (ძალიან) გვიან.
გატკენენ
გაგთელავენ
და
გაგანადგურებენ, მაგრამ
დაიმახსოვრე
დაბრუნების შემდეგ
შენ გაგეცინება
მას კი
ისევე ეტკინება, როგორც, მაშინ
შენ, მაგრამ
ვერ იგრძნობ, ისევე, როგორც
მან ვერ იგრძნო
წასვლით რა ტკივილი მოგაყენა.

ეჰ, ადამიანო...