წვიმიანი,ცივი ღამეა…ყველგან სევდამ დაიდო ბინა და შორს სადღაც სულის სიღრმეში ანთილ ტკივილებს უმოწყალოდ ვეცოტავები..წვიმს,განუწყვეტლივ წვიმს…მიყვარს წვიმა,წვეთების ამბოხი,უთავბოლო ღელვა მიყვარს და თმენა მიყვარს,სიცივისა და წვიმისეული სიმარტოვის მოთმენა..კიდევ შენი წარმოდგენა მიყვარს,ჩემი ხელისგულისქვეშ შენი გულისცემის წარმოდგენა და შენი ღიმილი,ოდნავშესამჩნევი ღიმილის ენა მიყვარს და ის სურვილი,ამ დროს მთელს სხეულში ნაცნობსა და საყვარელ მელოდიის მსგავსად რომ მეღვრება .. კიდევ ფიქრი მიყვარს,ცხოვრებაზე წვიმის წვეთებიანი ფიქრის მსხვრევა სივრცის კედლებზე და ჩემი გულის ამაოდ ფეთქვაზე ფიქრი…ნეტავ სიცოცხლის რამდენი წელი დამაწერა შუბლზე უფალმა,ნეტავ რამდენხანს გასტანს ჩემი ცხოვრების უხეირო სცენა და დედამიწაზე ბორიალი..სიცოცხლე კრთის,კანკალებს…კანკალებს…წვიმის ფერება ცრემლად დასდით მარტოსულ ხეებს და თითქოს ყველგან მონატრების ისმის ვედრება,ადამიანებს ერთმანეთი ენატრებათ,ნამდვილი სითბო და სიყვარული ენატრებათ,რომელიც მხოლოდ შორეულ ნოსტალგიას დაემსგავსა ახლა.ნამდვილი ადამიანური გრძნობები ენატრებათ,რომელიც საკუთარ თავში თავად გამოკეტეს..

მაგრამ..მერედა ვითომ რაააო?

არ ღირს ამაზე დარდიო,

დღევანდელი დღით უნდა იცხოვრო

და გუშინდელის მოსპო ლანდიო..

მღერის რადიო..ჰოდა იმღეროს..

გადის ცხოვრება ასეთიც და ისეთიც…

მე კი:

“იცი რომელ დღეს მოვკვდები? ყველაზე ლამაზ დღეს..”