წვიმს. ის დგას. სველდება.გარედან მიყურებს და მეც ვუყურებ ფანჯრიდან. ასე გრძელდება რამოდენიმე წუთი. ის მთლად დასველდა და მაინც მიყურებს. მისი მზერა მოსვენებას არ მაძლევს.ჟრუანტელი მივლის. ცაში ქვემეხებს გააქვთ გრუხუნი. ვეღარ ვითმენ. ჩქარა ჩავრბივარ კიბეებს. საგულედან ამოვარდნილი გული ჩემს წინ გარბის. მივიწევ მისკენ. ის ჩემია... ჩემია! კარის ზღურბლთან ვჩერდები.ვუყურებ. ისიც მპოულობს და ნაბიჯებს დგამს ჩემკენ.გაჩერდა...ის გაჩერდა. მასთან ერთად - დროც.სამყარო მელოდება, ელოდება ჩემს ქმედებას.
გული... გული ვერ ითმენს. მოუთმენლობა მთელს სხეულს ედება და გავრბივარ. ვეკვრი მთელი შეგრძნებით. მისი სხეულის სისველე ჩემსას ედება, ხოლო მისი თვალებიდან მოელვარე ცეცხლი სულში მეღვრება... და მათბობს. სითბოსთან ერთად მხედველობაც მიბრუნდება. ყვითელი... ნარინჯისფერი... აქა-იქ მწვანეც. ფერები ერთმანეთში ირევა და შემოდგომის პეიზაჟს ხატავს... იქნებ სიყვარულიც შემოდგომის ფერია? კერძოდ ნოემბრის. სიყვარული ნოემბერში. ყვითელი... ნარინჯისფერი... აქა-იქ მწვანეც . იქნებ სწორედ ესაა ჩემი სიყვარულის ფერი ?! იქნებ ჩემი სიყვარული ნოემბრის ფერია?!
ქვემეხი... უკანასკნელი ქვემეხი...
და უცებ სიბნელე.
ყვითელი...
ნარინჟისფერი...
აქა-იქ მწვანეც!
და ისევ სიბნელე, უკუნითი სიბნელე.