გუკა: ლიკა გაჩერდი რას აკეთებ?
ლიკა: არგინდა შემეშვი უნდა წავიდე !!
გუკა: და შვილი ჩვენი პატარა მარტო უნდა დატოვო ?
ლიკა: მე სულ მასთან ვიქნები.. (თითონაც არ ჯეროდა ამ სიტყვების.. ცრემლებს ვერიკავებდა)
გუკა: და შენ, რომ მიდიხარ? რა ვუთხრა პატარას, როცა დიდი გაიზრდება თავისი მეგობრები დედებს დაუძახებენ .. ის კიდე შემომიბრუნდება და მე მკითხავს.. რატომ მიმატოვა დედიკომ? აღარ ვუყვარდი? ან სად წავიდა ? რა ვუპასუხო?
ლიკა: უთხარი, რომ არ მიმიტოვებია, უთხარი, რომ მე სულ მის გულში ვარ და სულ იქ ვიქნები.. კარგი?
გუკა: და მე როგორ ვიქნები ? მაგას არ ფიქრობ?
ლიკა: გაუძლებ. გავა დრო და შეჩვევი . იქნებ სხვაც შეგიყვარდეს .. ახალი ოჯახი შექმნნა. იქნებ ეგრეწოდებულმა დედინაცვალმა ჩემზე მეტად შეიყვაროს ჩვენი ილია.. (ისტერიკულად კიოდა)
გუკა: შენზე მეტად ხო იცი, რომ არავის ეყვარება..
ლიკა: რომ მიყვარდეს მარტო დავტოვებდი? რომ მიყვარდეს ყველა და ყველაფერს შევებრძოლებოდი, მაგრამ არ შემიძა უბრალოდ მივდივარ.. მივდივარ ისე, რომ პატარას ვერც ვემშვიდობები..
გუკა: არ გინდა ეს არ გაკეთო.. გთხოვ.. (ისიც იწყებს ტირილს)
ლიკა: მშობლებმა მიმატოვეს.. მათ აღარ ვუყვარვარ..
გუკა: უყვარხარ. მაგრამ ისინი გაბრაზდნენ იმაზე, რომ შენ მე ამირჩიე და არა ისინი..
ლიკა: ხოდა იქნებ ჩემი წასვლიდ შენ გაპატიონ.. (თვალები დახუჭა)
გუკას აქვს კითხვები, კითხვები რომლებსაც პასუხი არ აქვს..