,,მწერლის წინ აღიმართა ქალის უხილავი სახე და იმ ქალზე ფიქრმა შეიპყრო, როგორც შორეულმა მუსიკამ.’’ ახსენდებოდა ნელა, მაგრამ მაინც, ლამაზი ქალიშვილი . ერთი შეხედვით, გულუბრყვილო, მაგრამ მისთვის ამოუცნობი. შიგადაშიგ დაცარიელებული ლარნაკისაკენ იხედებოდა. ლარნაკისაკენ, რომელსაც პირველად აკლდა ვარდები, მწერლის მაცოცხლებელი, აქამდე გაუცნობიერებელი ძალა. გრძნობდა, რომ სხეულის ნახევარი მოაკლდა, სევდამ შემოუტია, შვილის, მაგრამ უცნობისა და უახავის, დაკარგვით გამოწვეულმა.
წერილს ხელებში ატრიალებდა და მოუსვენრად ცმუკავდა. კიდევ ერთხელ შეხედა დაცარიელებულ ლარნაკს. იოჰანსს დაუძახა, წერილის წაკითხვა სთხოვა. აკვირდებოდა, როგორი სევდით ეცვლებოდა სახე მოხუც მსახურს ამ ხნის განმავლობაში. იოჰანსმა წერილი დადო და ბატონს, ალბათ პირველად, თანატოლივით ჩაჰკიდა ხელი, მოეხვია და თანაგრძნობა გამოხატა..
მწერალი გავიდა. მსახური უყურებდა მუდამ სავსე, პირველად დაცარიელებულ ლარნაკს. ცოტა ხანში ისიც დაბრუნდა, თეთრი ვარდებით ხელში. ვარდებით, რომელიც ერთადერთი და უკანასკნელი მაკავშირებელი იყო მოგონებებთან. ხელში ფურცელი და კალამი აიღო, კიდევ ერთხელ შეხედა მათ და წერა დაიწყო : ‘’უცნობი ქალის წერილი.’’

27/02/2015