-დაასრულეთ?
-დიახ.
-შეიძლება გკითხოთ?
-დიახ, შეიძლება.
-ახლა როგორ ხართ?
-არ ვიცი, კარგად არა, მაგრამ გაძლება შემიძლია.
-თქვენ... მას ხშირად ხვდებით ხოლმე?
-ადრე ხშირად ვხვდებოდით, ახლა - აღარ. იშვიათად მიწევს მასთან შეხვედრა.
-საუბრობთ ხოლმე?
-გვიწევს.
-ამ დროს რას გრძნობთ? როცა ხედავთ, როცა ესაუბრებით...
-ეს... ამმ... ძალიან, ძალიან მტკივნეულია ჩემთვის. შეიძლება ითქვას სასიცოცხლო ძალებს მართმევს.
-აპატიეთ?
-ვაპატიე.
-და მაინც, რას გრძნობთ მის მიმართ?
-შიშს.
-კიდევ?
-მეცოდება.
-თქვენ გეცოდებათ ის? რატომ?
-კი, მეცოდება. იმიტომ რომ ეშინია. მის ყველა გამოხედვაში ვხედავ შიშს. ეშინია რომ მახსოვს. ეშინია რომ არ დამვიწყებია.
-თქვენ თქვით, რომ შიშს გრძნობთ. მისი გეშინიათ?
-დიახ.
-გეშინიათ რომ ისევ განმეორდება?
-არა, ამას არ დავუშვებ!
-აბა რისი გეშინიათ?
-მეშინია, რომ მან ყველაფერი იცის. იცის რომ მე ყველაფერი მახსოვს.
-ანუ, ყველაფრის მიუხედავად, მაინც აპატიეთ... ჰმ, თქვენ ძალიან კეთილი ხართ.
-კეთილი რომ ვიყო, ამას მისთვის გავაკეთებდი, მე კი ეს საკუთარი თავისთვის გავაკეთე.
-თქვენ რა, ტირით?
-დიახ, მაპატიეთ...
-რატომ ტირით?
-არ ვიცი. უბრალოდ ძალიან რთულია ვისაუბრო და თან ემოციები მოვთოკო.
-მე მიჭირს რამის თქმა, კითხვის დასმა. იქნებ დასასრულს თქვენ გვითხრათ რამე? ის რისი თქმაც აქამდე ვერ შეძელით, ან, ან... არ ვიცი, ნებისმიერი რამ...
-უბრალოდ დაგემშვიდობებით. არაფერი მაქვს სათქმელი ამის გარდა.