და მაინც რა ჯამდაბაა ეს სიყვარული? არც არაფერი. ბანაურად, რომ ვთქვათ ზედმეტი თავისტკივილი, მაგრამ არა. არ მიყვარს ბანალურობა. ეს ავადმყოფობაა, სიგიჟის ბოლო ზღვარი. ზღვარი რომელსაც დასასრული არ აქვს. გგონია, რომ სიყვარული გაგაგიჟებს, მთებს გადაგადგმევინებს, რის გამოც ყველაფერზე წახვალ, მაგრამ არა. აქედან მხოლოდ გაგიჟებაა მართალი. ანიტაც გაგიჟდა, სიყვარულმა და იმ უკანასკნელმა გააგიჟა.
2009 წლის 25 მარტი იყო, დეიდაჩემს სამსახურში მივაკითხე. ფსიქიატრიულში მთავარი ექიმმია, ხშირად მივდიოდი თუმცა ბოლო 2 წელია იქ არ ვყოფილვარ.
დეიდასთან ერთად დიდ ოთახში, სადაც პაციენტების უმეტესობა იყრის თავს ყავას მივირთმევდი, თან ბოლო კვირის ამბებს განვიხილავდით. ოთახში ძალიან ლამაზი, არა ნამდვილად ულაზესი ქალბატონი შემოვიდა. ნახევარი საათის განმავლობაში თვალს ვერ ვაცილებდი. მისი ლურჯი თვალების უკან სიცარიელე, და სადღაც იმედის ნაპერწკალი შეინიშნებოდა. ასაკით სადღაც 35-40 წლის თუ იქნებოდა მეტის არა.
- ვინ არის? _ თვალს ვერ ვაშორებდი მის სილამაზეს.
- ანიტა.
- აქ რას აკეთებს?
- წელიწად ნახევარია აქ არის, თავის ფეხით მოვიდა. უბრალოდ ზის და არაფერს ამბობს.
- ძალიან ლამაზია.
- უდაოთ. _ მისით იმდენად მოვიხიბლე, რომ იქედან წამოსვლა არ მინდოდა. არაფერს აკეთებდა, უბრალოდ იჯდა და უსასრულობას გასცქეროდა. რედაქციიდან დამირეკეს და მეც სასწრაფოდ გასაქცევი გავხდი. უფროსთან პატარა უთანხმოება მომივიდა, მთხოვდა რამე კარგი, კარგი კი არა ორიგინალური დამეწერა, მაგრამ ცარიელი ფაილის გარდა არაფერი მქონდა. კომპიუტერში ფაილი გავხსენი, მაგრამ
მთელი დღე მხოლოდ ანიტაზე ვფიქრობდი. არ ვიცი რატომ, მაგრამ ძალიან მაინტერესებდა მისი ცხოვრების დეტალები, უმნიშვნელოც კი.
გადავწყვიტე ხვალ ისევ წავსულიყავი იქ, იქნებ როგორ მე მის შესახებ რამე მაინც გამეგო.