როცა უკვიდეგანოდ იღლები , გღლის ის რასაც წლებია უკვე ებრძვი და აი ესესაა რომ გგონია მორჩა , დაამარცხე ახლიდან , ახალ თავსატეხად ჩნდება .
თურმე ნუ იტყვი და სულ ტყილად ..... გამარჯვრბამდე ისევ გრძელი და ვიწრო გზაა გასავლელი !
გზა რომელიც ასე მგონია არასდროს დასრულდება ! გზა რომლის ბოლოს გამარჯვებაა ! უცილობლი გამარჯვრბა ! მაგრამ ეს გამარჯვრბა არაა ჩემი ....
თავადაც იცი რომ ფრთები არ გაქვს ზურგზე და ვერ გაფრინდები!
და თუ მოხდა ისე რომ ზირგზე ფრთებს ცხადად გრძნობ , ესეიგი უბრალოდ ერთი საცოდავი მწყერჩიტა ხარ და მაინც ვერ გაფრინდები !
ტკივილი, შიში, დაცინვა, შეურაცყოფა, მარტოობაში პლპობა და ცრემლი .....
სხვა რაღა გინდა ?!
ცოდვის ფასი გადახდილია !

მაგრამ ....

როცა გგონია რომ დასრულდა ტანჯვა და აი ამ ტანჯვის საზღაურად ბედნიერებას
ელი , მაგრამ უცებ აღმოჩენ რომ ისევ მწარედ შეცდი ...

ტკივილი , შიში, ვინ გითხრა რომ ყოველივე ეს კმარა ?!
ვინ გითხრა რომ ცოდვის ფასი გადახდილია?!
ვინ გითხრა რომ შეგიძლია ბრძოლის ველი დატოვო თან გამარჯვებულმა ?
ვინ გითხრა რომ თამაშიდან ასე უცებ შეგიძლია გასვლა და დანებება ?
შენ ხომ იმ უბრალო ერთთაგან ხარ რომელსაც პაიკი ჰქვია და მაშინ კვდები როცა ამას მოთამაშე თვითონ გადაწყეტს ....