ადრე უფრო ბედნიერი ვიყავი...
ეს ბედნიერება გამოიხატებოდა იმით, რომ ყოველ დილას, გაღვიძებისას, ძალიან გახარებული თუ არა, მოწყენილიც არ ვიყავი.
ეს ზოგადი ბედნიერება აერთიანებდა იმედს,მოლოდინს,აზრს,სწრაფვას. ყოველდღიურად იყო კარგის იმედი, რომელიც ფარხმალის დაყრის ნებას არ მაძლევდა; ყოველდღიურად იყო რაღაც სასიამოვნოს მოლოდინი, რომელიც მარწმუნებდა, რომ ყოველთვის არსებობს მოულოდნელი სიამოვნება, რომელიც ყველაზე გულწრფელია; ყოველდღიურად მახსოვდა აზრი, რომელიც ჩემი ცხოვრების განუყოფელი ნაწილი იყო; ყოველდღიურად მქონდა სწრაფვა, რომელიც საბოლოო წარმატების საწინდარი იყო.
მიყვარდა ყოველი დღე, ყოველი დილა, ყოველი საათი, მახარებდა ბავშვური გამოუცდელობა, ცხოვრება, რომელიც საიდუმლოებებით იყო სავსე.
ნიკოლოზ ბარათაშვილი თავის ერთ-ერთ ლექსში მიმართავს ბოროტ სულს, სიტყვებით: „რისთვის მომიკალ ყმაწვილობის ბრმა სარწმუნოება?”.
მეც ასევე მჯეროდა, რომ ყმაწვილობის წლებში განვლილი ცხოვრება არის მყარი საძირკველი მომავლისა, მაგრამ არა, ეს მხოლოდ მოგონებაა, ნამდვილი ცხოვრება კი მაშინ იწყება, როდესაც „ყმაწვილობის ბრმა სარწმუნოება" არსებობას წყვეტს. ნამდვილი ცხოვრება არის რეალობის აღქმა, და არა ილუზიების ხატვა; და ბედნიერია ის ადამიანი, ვინც თვით ამ რეალობაში პოულობს შეწყნარებას.
ერთ დღეს, „ბრმა რწმენა” შემომიბრუნდა საპირისპიროთი და ამ დროს შევიგრძენი გულგრილობა,სიცივე,სიცარიელე.
გაქრა იმედი, რომელმაც დამაკარგვინა მოლოდინი. ჩემთვის მოლოდინი აღარ არსებობს. გაქრა აზრი, რომელიც ჩემს ცხოვრებას გამოეყო, და გაქრა სწრაფვა, რამაც წარმატების წყურვილი დამიხშო.
ეს სულიც მდგომარეობაა, და მიუხედავად ამ მდგომარეობისა, სულის სიღრმეში ყოველთვის არსებობს ჩვენი მიძინებული ნაწილი, რომელიც ერთ დღეს გამოიღვიძებს და „ყმაწვილობის ბრმა სარწმუნოებას” რეალობად აქცევს.