ადამიანები უმეტესწილად შრომას არ აფასებენ.
გვერდს უვლიან ხალხს...
ცინიკურად უმზერენ, როდესაც მწვერვალზე ასულს ნახავენ და ჰგონიათ, რომ „მათნაირად“ შეეცადნენ წარმატების არაკანონიერად მოპოვებას.
ზოგჯერ იმდენი შავი ფერებია უბრალოდ მაშინებს...
მაშინებს სახეშეცვლილი ხალხისა, რომლებსაც გულის ნაცვლად თითქოს მუდმივი ძრავები აქვთ ჩადგმული.
მე მეშინია თქვენი...
თქვენეული გახრწნილი სულის ძახილის, რომელიც საშუალებას არ მაძლევს ბედნიერების წუთების შეგრძნებას.
მე მზარავს მისი...
მისი გესლიანი, ძარღვიანი ენის, რომელსაც სიმართლის დანახვა უჭირს.
და ახლა... როდესაც მე გაბრუებული ცხოვრებით დავგრიხინობ დედამიწის ზღურბლზე, არავის არ ადარდებს. არავის ადარდებს ის სიცრუე, ის გოდება და ის მარადიული სულის ყივილი.

ზოგჯერ მხოლოდ ჩახუტება მინდა,
მაგრამ ირგვლივ ცივი რობოტების გარდა არავინ არ არის.