თოვას აპირებს. მალე დაეშვება ციდან ქაღალდივით ფარატინა ფიფქები და ყველა იგრძნობს ზამთრის დადგომას, ამ ცივი და სასტიკი, უსიცოცხლო, ჩამკვდარი ზამთრის დადგომას, რასაც მთელი წლის განმავლობაში ზიზღით მოველი ხოლმე, რადგან ერთხელ ზამთრის გიჟურმა დღეებმა თოვლის ნამქერში მოაყოლა მამაჩემი, სამუდამოდ გამომტაცა ხელებიდან და წარმოუდგენლად შორი, გაუვლელი და გადაულახავი მანძილით დამაშორა. ისე რომ, ახლა გახსენებაც მიჭირს და მამასთან დაკავშირებული მოგონებებიც რაღაცნაირად გამეცრიცა, თითქოს დროთაგანმავლობაში ვიღაც ჯიქურ შლის: ხელში უზარმაზარი საშლელი უჭირავს და უსვამს და უსვამს მამაზე მოგონებებით გატენილ ფურცელს, რომ როგორმე ჩემი მეხსიერებიდან მამაჩემი ამოირეცხოს. გეგონება ტანსაცმელზე ჩამკვდარი უსიამოვნო ლაქაა. აბა, მე მკითხეთ, საერთოდაც რანაირი ტანსაცმელია ჩემი ცხოვრება. ჩამოძონძილი და ჭუჭყში ამოგანგლული. ჰო, ათას ადგილას დაფხრეწილი, დაკემსებულ-ამოკერილი, მერე ისევ უარესად გახეული და ასე - დაუსრულებლად.
მამაჩემი ერთი დიდი ჭრილობაა, მოუშუშებელი იარა, რომელმაც ერთხელ რომ დააღო წყვდიადის ხახასავით საზარელი პირი, იმის მერე მორჩენისკენ და გავლისკენ აღარ წასულა. მგონი, არც არასდროს უფიქრია, აი, ახლა გავქრები გურამის სხეულიდან თუ სულიდანო, ავიკრავ ჩემს გუდა-ნაბადს და წავალო. ჰო, ამაზე არასდროს უფიქრია და ნეტავ ოდესმე თუ მიხვდება, მე როგორ გამაწვალა, როგორ დამტანჯა და რამდენი ცრემლებიანი ღამე გამატარებინა? მახსოვს, უმამაჩემობის პირველ ღამეს ბალიში ჩავალპე. ის ცრემლები დღემდე შენახული მაქვს და როცა მამა გაუსაძლისად მომენატრება ხოლმე, კარადიდან ვიღებ ბალიშის პირს, იმ ღამით რომ ჩემს ბალიშს ემოსა, ვიხუტებ და მხოლოდ ამის შემდეგ ვახერხებ დაძინებას.
გულწრფელი რომ ვიყო, მისგან დიდი არაფერი მისწავლია. არ იყო კარგი კაცი. ახლაც პირში სული რომ ედგას და ძველებურად ავსებდეს ჩემი ოჯახის ცხოვრებას თავისი არსებობით, ალბათ, ყველა ერთად მივატოვებდით. დარჩებოდა მარტო, თავის უმართავ აგრესიასთან ერთად და შვილების მონატრებით გამოწვეულ სევდის ზღვაში ჩაიხრჩობოდა ოდესმე, როცა ყველა კუნთი გადაეღლებოდა და ცურვას ვეღარ შეძლებდა. მამაჩემის ასეთ დასასრულს რომ წარმოვიდგენ, წამითაც არ მიჩნდება აზრი, რომ სიკვდილის ის ფორმა უკეთესია, რომელიც განგების ძალამ შეურჩია. მაშინ მამაჩემი ჩემს გვერდით მინდოდა მყოლოდა. თუნდაც ემოციურად ახლოს ვერ მოსულიყო, დავეხუნძლე ათასი კომპლექსით, თუნდაც ნერვები დაეჭამა ჩემთვის, მაინც მერჩივნა ცოცხალი კავშირი მქონოდა მამაჩემთან და არა უბრალოდ მასთან მიბმული აყროლებული ძაფები მჭეროდა ხელში, რომელიც იმიტომ იყო მყრალი, რომ მძორს, უსიცოცხლო ლეშს უერთდებოდა და მამაჩემის გარეშე, მე, ძალიან პატარა ბავშვს, სიკვდილის თრევა მიწევდა, იმ ხრწნა-კვდომა შებუდებული განცდებისა და ტკივილებისა, რომელთაც დღემდე უსქელდებათ და უსქელდებათ ისედაც ღრმა ფესვები და ლამის დამახრჩონ, ბოლომდე ამოავსონ სასუნთქი გზები და ჟანგბადს ჩაუხერგონ ფილტვებამდე მისაღწევი გზა.
აი, ჩამოთოვა. თეთრად მოვიდა დედამიწაზე სიკვდილის მძიმე საფარი. მამაჩემსაც ზუსტად ასე კეთილშობილურად, თბილი საბანივით ეხურა თოვლის დიდი გროვა და მაშინაც მხოლოდ მე ვღრიალებდი. იმიტომ, რომ გული მიგრძნობდა, კარგი არაფერი უნდა მომხდარიყო ჩემს თავს. რამდენჯერ ჩავხუტებივარ, მოვფერებივარ სახეზე, რამდენჯერ მიგრძვნია ლოყაზე ამოსულ წვერებზე შეხებისას უსიამოვნო ჩხვლეტვა, მაგრამ იმ შეგრძნებას და ტკივილს ვერაფერს შევადარებ, საერთოდ ვერაფერთან მივამსგავსებ მკვდარი და გაყიული მამაჩემის სახიდან თოვლის გადაწმენდისას სხეულში უკითხავად შემოჭრილ სისაზარლეს და ძრწოლას და სიკვდილის გემოს, რაც მერე აღარ დამვიწყებია, ჩამრჩა და ჩამრჩა გონებაში, აღარასდროს ამომვარდნია მეხსიერების ახოვან კედლებს მიღმა. ცხოველი რომ პირველად გასინჯავს სისხლის გემოს, დაახლოებით მსგავსი რაღაც იყო.

***
ბნელა, თოვს, ცივა და ქარია. გზად არაფერი ჩანს, ნისლი გადაეკრა დედამიწას თვალის ბადურაზე. ქარს სუსხი მოაქვს. ჰელოუინის წყეულ ღამესაც შეშურდება, ისეთი კოშმარული, ვერაგული და სისხლიანი ღამეა.
ახლა საიდანაც მოვდივარ, იმ სახლის საახალწლო მორთულობაში წითელი ფერი ჭარბობს. ერთხელ შემთხვევით ჩავიარე იმ ქუჩაზე და მაშინვე თვალში მომხვდა ჭარბი წითელი. ჰო, წითელი იყო ის სახლი და მთელი არსებით ვიგრძენი, რომ მალე მოვიდოდა მლაშე სიკვდილი და წყლის დასალევად გამოწვდილ ჭიქებს მგლოვიარეთა ცრემლით აავსებდა და მეც არ დავაყოვნე - ბოლო ხმაზე დავიღრიალე.