ანუ აქაც სიჩუმეა. ვაუ.

როგორ ვერ ვიტან ძალით ატირებულ ვითომ ჭირისუფლებს ( ხმით რომ ტირიან, სახეზე კი ოდნავი მწუხარებაც არ ეტყობათ. ტიპური აფერისტობის ზეიმია ხოლმე. ბაბუს ვერ ჩავეხუტე. მეშინია სხეულში გამეფებული სიცივის.. მინდა ისევ თბილი მახსოვდეს, ასეც იქნება.. ბებოს რომ ჩავეხუტე, გამომშვიდობებისას, იქიდან მომყვება სიცივის შიში... ვეღარ ავიტანე.. .. .. ზოგადად, ყველაფერი მაღიზიანებს, რაც მხოლოდ ხალხის დასანახად კეთდება, რაც გულიდან არ მოდის...
ისევ ავცდი ხაზს. ამ ბოლოს, მთვრალი კაცივით მერევა ნაბიჯები.... მიყვარხარ მე შენ შენი წერის მანერით.... ♡♡

შევგუბდი...
ისე ვარ, როგორც თევზი უწყლოდ –პირდაფჩენილი.
იმდენად მესმის და მზარავს, რომ მეც ვარ შემოქმედი ნიაგის ცრემლების...
ბაბუ არ ვიცი, ზედმეტად პატარა ვიყავი, ის კი ზედმეტად უხეში.
არ მიტირია მისი გარდაცვალება, უბრალოდ დედაჩემის ცრემლები მწყინდა. რავიცი, ალბათ საკმარისად შეყვარება ვერ მოვასწარი, თუმცა მეუბნებიან რომ განსაკუთრებულად ვუყვარდი. (არ მესმის რატომ.).
გულწრფელად მიტირია, ჩემთვის სრულიად უცნობი ადამიანი, იმიტომ რომ მასთან მაკავშირებელი პიროვნების დარდი მტკიოდა. აი ასე, ყოველგვარი შედარებების, ეპითეტების და ა.შ გარეშე.

"ედომაც ვერ ამოთქვა მწუხარე ტკივილი. მკვდარ კანზე თრთოლვით დაადო ტუჩები გარდაცვლილს და ვერაფერი იგრძნო. მოგონებები არ აეშალა."
სწორია!
მოგონება თუ არ გაქვს, წრფელი ცრემლები ვერ წამოგივა, რაღაც კარგთან დაშორება გვიჭირს ადამიანებს ამიტომ ვტირით, როცა ტკბილი მოგონება არ არსებობს... პასუხი ნათელია.
ცრემლი ეგოისტობის ერთერთი გამოხატულებაა, რომელიც ჩემს ენაზე რომ ვთქვა, ბედნიერებასთან განშორების ტკივილია და მასზე უსუსურად მოპოტინება.
მე ვიცი, შენც იცი, სხვებმაც იციან, რომ ამ ქვეყანაზე ვერ ვიქნებით100 -150 წელზე მეტი, ამდენზეც ზედმეტია ლაპარაკი, (უბრალოდ ასეთი რიცხვები მიყვარს. :დ ) ცრემლი კი საკუთარი თავის დატირებაა, ხო... თუ ნამდვილია ასეა... დატირება, საყვარელი ადამიანის გარეშე დარჩენილი საკუთარი თავის, დატირება...
ანუ აქაც რამდენი ვილაპარაკე :დ (ესთი ვარ, რა ვქნა. :/)

ხო, ამ "ვეფხისტყაოსნის" გარე ბიძაშვილის მამიდაშვილით (ყვავის ჩხიკვის მამიდა) თუ ვერ მიხვდი რისი თქმა მინდოდა, ვეცდები ავხსნა. :დ
სწორი ხარ-მეთქი რომ გითხარი, მართლა სწორი ხარ.
სხვა მხრივ მომწონს, შენეული აზრის მიბმა ერთმანეთზე და ვერდაფარული ზიზღით აღვსილი სტროფები. (სულ მაღიმებს, რაღაცნაირად. :დ)
მე თუ სინამდვილეს არ ვწერ, არ ვარგა, (მარტივად) ხელოვნება და ხელოვნების ნიჭი კი ისაა, სიცრუეც რომ იყოს, მაინც დაწყობილად კარგად რომ გამოგდის...
ხშირად ვამბობ ხოლმე, ტყუილს რომ ნიჭი უნდა, ისე არაფერს. :დ
ანუ ნიეჭიერი ხარ, გურამიკო. :)))
აბა, კარგად...
შემდეგამდე.

მეც მიყვარხარ, სასწორო♥️ გული სავსე მაქვს წრფელი მადლიერებით.
რაღაცას გაგიმხელ. პირდაპირ ვერ გავბედე შინამოსახლის გამოლანძღვა. ნიღაბი სულ უკეთია, ჩამოხსნილი არ აქვს ხოლმე და მე რომ მისთვის მეთქვა, აფერისტი ხარ, ყველას თავს აჩვენებ, სულ თამაშობ-მეთქი, გაიკვირვებდა, მკითხავდა კიდეც რატომ მეუბნებიო ამას. აი, ამ კითხვაზე პასუხის გაცემაა რთული. უფროსწორად, შრომატევადი. ბევრი უნდა იჩხრიკო წარსულში, გაიხსენო, დაახარისხო, დარაზმო არგუმენტებად და მერე მთელი მრისხანებით შეუტიო, რომ სული ვერ მოითქვას ახალი ილუზიების თავსმოსახვევად. ოღონდ ჩინეთში რომ არის, კერამიკული არმია, სახეზე ბრძოლის ჟინი და განწყობა რომ აქვთ გამოსახული, მაგრამ უძრავად დგანან, ბრძოლა უნდათ და ვერ მიდიან - აი, ასეთი რამ არავითარ შემთხვევაში არ უნდა დაგემართოს.
მე დავფრთხი. ვიცოდი, რომ ნებისყოფა საკმარისი არ მექნებოდა ამ საქმის შესასრულებლად. შეფარვით ვანთხიე ბოღმა საკუთარ თავზე.


მაგ გარებიძაშვილობითაც გასაგებია ყველაფერი. მაგრამ კიდევ უფრო გრძელი კომენტარი - ეს გახანგრძლივებული ბედნიერებაა.
დღეს ბებიაჩემის დაბადების დღეა. ჩემი ნანულა-ქალოსი. მე რომ თეატრალურ ფესტივალზე, სიღნაღში სპექტაკლი ვითამაშე და მამაკაცის საუკეთესო როლის ნომინაციაში გავიმარჯვე, სწორედ იმ ღამეს ამოისუნთქა ბოლოჯერ. დიდი ამბავი, რომ დამტოვა. მერე რა? მაგრამ დღემდე მხოლოდ ის მატირებს, როცა იმაზე მეფიქრება, ამა თუ იმ კარგი ამბით, რაც ჩემს ცხოვრებაში ხდება, ბებიაჩემი როგორ იხარებდა და იამაყებდა. მართალს ამბობ. ცრემლები მხოლოდ ეგოისტობის გამოვლინებაა, მაგრამ სხვა დანარჩენებს შორისაც, დიახაც, მხოლოდ ის არის წრფელი.
მადლობა კომპლიმენტებისთვის♥️