- გიგრძვნია სიძულვილი?
- არა.
- მე კი, წმინდა სიძულვილი მიგრძვნია. - ყბები დაეჭიმა და კბილებში ავად გამოსცრა. - ისეთი, კანს რომ წამლავს და სულს აღრძოლებს. - ჩაიღიმა და გაყვითლებული კბილები გამოაჩინა.
- რატომ... რატომ გძულდა წმინდა სიძულვილით? - გამწარებულს ჩაეღიმა და ნაფაზი დაარტყა.
- იმიტომ რომ ჭეშმარიტად ნეხ"ი გამოდგა სიყრუე. - გაიღიმა, (ღიმილი, უცნაური ღიმილი, ხან სევდის, ხან ... ღიმილი ყველა მომენტს ერგება, თუ გინდა რომ თავი დამალო, გაიღიმე) დამშრალი ტუჩები გაილოკა და ისევ სიგარეტს მოქაჩა.
მერე კვამლის პატარ-პატარა რგოლები გამოუშვა. - დაბალი "ლეველი", რომელსაც ძირი ეთხრება და უფრო დაბლდება.
- ვერ გავიგე. - დაბნეულობა შეეტყო დამხვდურს.
- ჰაჰ! - თავი გაარხია, ჩაიღიმა და თითები თმებში შეიცურა. - კიდევ კარგი, რომ ვერ გაიგე.
- იქნებ ამიხსნა. - აშკარა ინტერესმა გაიჟღერა ხმაში.
- ერთი ოჯახი იყო რა, ოთხი წევრით.
ოჯახის უფროსმა სიყრუემ, მოიყვანა ცოლი სიჩუმე, ამ სიჩუმეს შვილიც ჰყავდა საკუთარი — ჩაგრული. სიყრუეს და სიჩუმეს ექვს თვეში ქალიშვილი შეეძინათ - სიმორცხვე.
"ბედნიერი ოჯახი იყო" - როგორც მეზობლები ამბობდნენ.
დრო და დრო, ოჯახიდან ხმაური გადიოდა. ხან ბავშვის ტირილი, ხან ქალის ქვთინი, ხან ლომის ღრიალი, ხან ნეკერჩხლის ტოტების მსხვრევა და ჭიქების სხარუნი.
დრო გადიოდა...
სიჩუმე დუმდა, ჩაგრულს ეშინოდა, სიმორცხვეს ერიდებოდა.
სად იყო სიყრუე?
ჭიქას ჭიქაზე ცლიდა და თავის სიყრუეს გამადიდებელი შუშით ანახებდა ბრმებს. ბრმებიც უყურებდნენ სიყრუეს, მაგრამ ვერ ხედავდნენ...
ერთ დღესაც, ჩაგრულმა დატოვა სახლი და თავისი ბუდე შეჰქმნა. მანამდე კი, როგორც ჩაგრულს შეეფერებოდა ისე ცხოვრობდა სიყრუეს დამსახურებით - ჩაგრულად.
დარჩნენ სამნი: სიყრუე, სიჩუმე და სიმორცხვე.
ერთმანეთს ვერ უგებდნენ...
ერთ ღამესაც სიყრუემ, რუტინად ქცეული ხმაურის სიმფონია დაუკრა და სიჩუმეს ატკინა. ისე ატკინა, რომ მისმა ტკივილმა სიმორცხვეს ჩიტივით პატარა გულშიც ღრმად გაიდგა ფესვები, აქამდე თუ ჩაგრული იცავდა ტკივილისგან, ახლა პირდაპირ შეასკდა კლდესავით მყარი სევდა სიმორცხვეს გულს, დაეპატრონა და თავის საბუდოდ იგულა.
შიოდა სიჩუმეს, ლაპარაკი შიოდა, მაგრამ წესი და რიგი, როგორც მოითხოვს, ისევ დუმდა!
ისევ და ისევ, კვლავ და კვლავ მეორდებოდა მინის მელოდიური სხარუნი დილიდან დაღამებამდე, ზოგჯერ დაღამების მერეც...
ტკივილი იზრდებოდა, სიმორცხვე უფრო ითრგუნებოდა და თავის ნაჭუჭში იკეტებოდა. შეიცვალა სიფერადე და გახდა,სილურჯე და სინაცრისფრე...
დრო გადიოდა, არ ჩერდებოდა და დაუნდობლად მიიწევდა წინ, წამები და წუთები კი წარმოუდგენელ დაღს ასვამდნენ სიმორცხვეს ნაზ კანს. მასში ისედაც შეცვლილი სიფერადე უკვე გამუქებულიყო და ერთ ფერად იმზირებოდა მისგან. სიმორცხვეში გაბატონებულ სიშავეს სიძულვილისფერი აღქმა შეეძინა. სიძულვილისფერი ღიმილები იკავებდა მთელ გონებას და გონებიდან გულსაც წამლავდა.
სიჩუმე დუმდა, სიმორცხვე წუხდა, ჩაგრული ბრმავდებოდა. იცოდა რაც ხდებოდა, მაგრამ ოჯახიდან გასული ყველა სხვა იყო და მათ საქმეში ჩარევა რთულდებოდა...
მერე ერთ- ერთ მზიან დღეს, სიმორცხვემ გადაწყვიტა, რომ ყველაფერი შეეცვალა მის ცხოვრებაში. სახლის სახურავზე ავიდა და წინ გადაშლილ ხედებით ტკბობა დაიწყო. ამდენი ხნის შემდეგ, პირველად გაიღიმა ასე გულწრფელად, თვალებდახუჭულმა ტყიდან მონაბერ ცივ-თბილ სიოს სახე მიუშვირა და ფილტვების დახეთქვამდე შეისუნთქა ტყის სუფთა სინაზის სურნელი. ხელები გაშალა ნაბიჯი წინ წადგა, თვალზე ეული ცრემლი მოიწმინდა და... თვალებდახუჭული, ხელებგაშლილი, წრფელადმომღიმარი, თავისუფალი, სითამამეშეპარული გადაეშვა ქვევით, უსასრულობისკენ, სადაც სიმშვიდე უეჭველად დახვდებოდა, ისე მიიწევდა ძირს, როგორც ატმის ყვავილის ნაზი ფურცელი, სიფაფუკით და სიმორცხვით... აი, მიუახლოვდა სიმშვიდეს, თუმცა არა! მოლოდინი არ გაუმართლდა! არ იყო იქ სიმშვიდე, იყო ტკივილი ყველა ძვლიდან, უჯრედებიდან და სინანული. ბოლო სიტყვები კი: ,,მაპატიე დედა"...
- შენი აზრით, ჩაგრული რას გრძნობდა?
- ტკივილს...
- არა, არა.. - ჩაიცინა ბიჭმა სევდიანად და სიგარეტის მორიგი ნაფაზი დაარტყა. თვალები თითქოს შუშისმაგვარი გახდომოდა.
- მაშინ რას?
- შენ რა, ძალით იშტერებ თავს? - ისევ ჩაეცინა, ამჯერად ბრაზით.
- სიძულვილს... - ცერა თითი აუწია, სწორი პასუხის ნიშნად, ისევ გაიცინა, არა უფრო გადაიხარხარა, ყმაყოფილების კი არა, ცბიერების ნიშნად. თაფლისფერ თვალებში დემონები აუცეკვდნენ თითქოს.
- სიყრუეს რა მოუვიდა?
- ჩაგრულმა მოკლა.
- სიჩუ..
- ის მარტო დარჩა, როგორც იმსახურებდა...
- რატომ?
- შვილები ვერ დაიცვა...
- და შენ რატომ აკეთებ ამას?
- იმიტომ, რომ სიმორცხვე და ჩაგრული არ იმსახურებდნენ იმას, რაც მიიღეს ძღვნად. და არც სიყრუე და სიჩუმე იმსახუდებდნენ შვილებს.
- მუხლები მოხარა, თავი ჩაქინდრა და გრძელ თმაზე ხელები გადაისვა.
- მიხვდი რას ნიშნავს, წრფელი სიძულვილი? - დამხვდურმა თავი დაუქნია. - სიყრუეს ერთი მისხალი სითბო არ ჰქონდა მიცემული ჩაგრულისთვის, ამიტომ წრფელად შესძულდა ის პარაზიტი.
- მოიცა ვერ ვხვდები, შენ ამბობ, რომ ხმაური გამოდიოდა, მაშინ მეზობლებმა რატომ არ გააკეთეს არაფერი?
- მე ისიც ვთქვი, ოჯახის საქმეში სხვა არ ერევა-მეთქი. ეგ, კი არა, სიმორცხვეს ათას ჩირქს სცხებდნენ, ,,ალბათ შეყვარებულთან დაშორება ვერ აიტანა", ,,ორსულად იყო და იმ ბიჭს არ უნდოდა", ჩაგრულმა რომ გაიგო, წავიდა და სიყრუე მოკლა.
- მერე ციხეში ჩასვეს არა?
- ხო, თავისი ფეხით მივიდა გაღიმებული პოლიციაში და ხელში მოკლულის გული ეჭირა. - თითები ტუჩებზე მიიდო და ღიმილის შესაკავებლად იკბინა. თითქოს სიამოვნებდა ამის წარმოდგენა.
- კარგი, ჩემი წასვლის დროა. დედა მელოდება. - არაფერი უთქვამს, დაელოდა როდის გაეცლებოდა ყაყაჩო.
როცა წითელკაბიანი ყაყაჩო ქუჩის კუთხეს მიეფარა, ჩაგრულმა ჩანთიდან ამოღებული კაპიუშონი მოიცვა და მოხრილი დანაც ამოაყოლა.
- შენი აზრით, ჩაგრულს უნდა მოეკლა სიყრუე? - პირდაპირ ყურთან უჩურჩულა ყაყაჩოს თავისი ბოხი ხმით.
- შენ აქ, იქ არ.. რა გინდა? - შეშინებულმა, სიტყვები ბორძიკით წარმოსთქვა.
- კითხვაზე მიპასუხე!
- კი, მე.. მე არ ვიცი. - შიში ხმაში ერეოდა, გაქცევა უნდოდა, მაგრამ ფეხები არ ემორჩილებოდა, მილურსმნულივით ადგილიდან ვერ იძვროდა.
- თუ კი, მაშინ რატომ?
- იმი... იმიტომ რომ იმსახურებდა.
- მაგრამ მე ახლაც რომ მინდა?!
- რა... რა გინ... გინდა?
- აი, ეს! - მოხრილმა დანამ გაკვეთა აბრეშუმის კაბა და უფრო მეტადაც შეღება იგი...
- რატომ აკეთებ ამას? მე ხომ მიყვარდი?! -
- შენი მშობლები იმსახურებენ!
-რატომ? მათ ხომ არაფერი დაუშავებით?!
-დააშავეს! რატომ ვერ ეუბნებოდი ჩვენზე? იმიტომ რომ გეშინია მათი. იმიტომ რომ არასანდოები არიან, რომ ვერ გაბედე მათთვის გეთქვა. ახლა მიხვდებიან, რომ მთავარი შენი სიცოცხლე იყო და არა, სხვები რას იტყვიან.
- შენ არ გაქვს უფლება, მე არ ვიმსახურებ თვალების დახუჭვას...
- არც სიმორცხვე იმსახურებდა,
როგორ გგონია, შენს მშობლებს როგორ შევძულდები?!
- წრფელი სიძულვილით... - ერთი წვეთი მარგალიტი ჩამოუგორდა სახეზე და წითელკაბიანი ყაყაჩო ჩაქრა. დახუჭა თავისი გიშერივით თვალები და სამუდამოდ ვაკუუმში, უწონადობაში, სიცარიელეში, ან კიდევ ვინ იცის, იქნებ სიმშვიდის სისავსეში გადაეშვა.
მიეალერსა მის კანს, მასაც ატმის ვარდისფერი სინაზე ჰქონდა, როგორც სიმორცხვეს.
***
- სიკვდილის დრო 21:34;
- ეჭვმიტანილი გვყავს?
- ,,ჩაგრული".
- რატომ აქვს ეს ფსევდონიმი? - თავი მოიქექა ოფიცერმა.
- ამბობენ, რომ მამინაცვალი ძალადობდა მასზე.
- ანუ რიგითი მოძალადეს შვილი, რომელიც მოძალადედ იქცა?
- ასეა! - დაემოწმა მეორე.
- მოტივი? -ისევ საქმეს მიუბრუნდა, იქამდე, მანამ სანამ უცხო ხმა არ გაიგონა.
- წრფელი სიძულვილი კაცობრიობის მიმართ... - ოფიცერი უკან მიბრუნდა. ის, იქ იყო და ხელში ჯერ კიდევ მფეთქავი სიცოცხლე ეჭირა.
- ,,ჩაგრული"- დაიჩურჩულა ერთ-ერთმა და იარაღი მოიმარჯვა.
- მე გულების მბრძანებელი ვარ! - ავად გამოსცრა კვილებში და ისევ სარკასტულად გაიღიმა.